η Χώρα

Στα ταξίδια μας, μικρά ή μεγάλα, μέχρι το κέντρο της πόλης μας ή κάποιας άλλης, σε άλλη χώρα, στη διαδρομή μέχρι το κέντρο μου ή μέχρι το δικό σου, υπάρχει εκείνο το αποδεκτό όριο, που αφήνουμε ή μας αφήνουν, πράγματα ή άνθρωποι γύρω μας, που μας επιτρέπει τη γνώση ή απλά την αναγνώρισή τους.

Με έχει μπερδέψει αφάνταστα αυτή η υπέροχη γύρω στα εξήντα κυρία που κάθεται δίπλα μου αγέλαστη. Στο αεροπλάνο έχει κουβαλήσει έναν ξεπλυμένο σαραντάρη άγγλο και δύο πανέμορφα μικρά πλάσματα, πριγκίπισσες όπως θα τις φωνάζουν οι αεροσυνοδοί σε όλο το ταξίδι. Έχει ένα μικρό τσαντάκι που άφησε κάτω από το κάθισμα του μπροστινού, δίνει σοκολάτες στις μικρές και τους μιλάει κάτι αγγλικά με γλύκα περισσότερη από αυτή που έχει η σοκολάτα. Η περιέργεια που μου δημιουργεί η ύπαρξή της, είναι πολύ μικρότερη απ’ τη δική της για το βιβλίο που κρατώ. Έχω φτάσει στα μισά και είμαι σίγουρη πως μου ‘χει κλέψει λέξεις έτσι όπως γέρνει στο πλάι. Ταλαιπωρία και αϋπνία νικούν και το βιβλίο μένει εκτεθειμένο στο διχτάκι μπροστά μου. Στα δέκα λεπτά που καταφέρνω ύπνο, ξυπνώ από γύρισμα σελίδων γνωστό στα αυτιά μου. Με μισάνοιχτα μάτια τη βλέπω να κρατάει τη Χώρα μου και έχει φτάσει σχεδόν στη σελίδα τριάντα. Αποφασίζω να συνεχίσω το κάνω πως κοιμάμαι να δω που θα το φτάσει. Το φτάνει στα μισά και ύστερα το αφήνει ευλαβικά στη θέση του. Πολλά λεπτά μετά από το ξύπνημα που έδειξα πως κάνω, ωραίο είναι θα μου πει και θα μου σκάσει το χαμόγελο. Ωραίο είναι θα της πω και θα ανταποδώσω. Γράφει πολύ όμορφα θα συνεχίσει τι όμορφες ιστορίες. Το μόνο που μου βγαίνει να της πω και αυτό νομίζω πως το φώναξα λιγάκι είναι τον ξέρω! Σαν να κακάρισε εκείνο το χαμόγελό της και κάπως μου χάιδεψε το χέρι γιατί είσαι και εσύ αρχιτέκτονας;

Έχω ακόμα μια στη βαλίτσα μου κι ο πειρασμός να της τη δώσω μεγαλώνει. Να έχει συντροφιά τις μέρες που ‘χει να περάσει εδώ, κρατώντας τις μικρές πριγκίπισσες της κόρης της,  που έχει κάτι λίγο παραπάνω από δέκα χρόνια στην Αγγλία. Όμως την έχω για να ταξιδέψει κάπου αλλού μοναδικά και δεν τη δίνω.

Κριτικός βιβλίων δεν είμαι. Κριτικός δεν είμαι γενικά. Αν κάτι δε μου άρεσε ποτέ δεν θα μ’ ακούσεις να μιλάω άσχημα γι’ αυτό. Μα αν κάτι μου αρέσει θα στο δείξω και εσύ να χαμηλώσεις, να δεις την ομορφιά. Να κάνεις, αν θέλεις, γνωστό το άγνωστό σου. Όπως εκείνη η κυρία, λίγο της έδειξα και εκείνη άπλωσε να μάθει πως γίνεται η ομορφιά δική της. Μα σκέφτομαι, στις χώρες μας, όλα αυτά κι αυτούς, την κάθε ομορφιά που πλησιάζουμε κι ύστερα ανοίγουμε την αγκαλιά, μετά θα κλείσουμε τα χέρια και τότε είναι που καμιά φορά ξεχνάμε να κοιτάμε μεσ’ στην αγκαλιά και γίνεται άγνωστο ξανά εκείνο το γνωστό μας. Και αφού σου γράφω για εκείνο μεσ’ στην αγκαλιά, σου λέω ίδια πράγματα και για την αγκαλιά την ίδια.

Κι είμαστε κάποιοι άνθρωποι, που όταν θα μιλήσουμε γι’ αυτά, να ξέρεις πως ο πρώτος αποδέκτης, δεν είναι άλλος παρά ο εαυτός μας.

Καλές χώρες να έχουμε.