Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

σα σφραγισμένο παράθυρο

Είμαι πάλι μπροστά – πίσω για εκείνους που βλέπουν απέξω- από το παράθυρο της κουζίνας. Οι γυναίκες τις περισσότερες σκέψεις τις κάνουμε πάνω από το νεροχύτη με τη μυρωδιά της χλωρίνης χωμένη στα ρουθούνια. Ο θόρυβος από τον απορροφητήρα έχει γίνει το μαύρο φόντο σε πίνακα του Caravaggio, όμως η μορφή που ξεχωρίζει δεν είμαι σίγουρα εγώ.

Έχει βρέξει λίγο πιο πριν και πιάνω με το βλέμμα μου ένα φύλλο που λυγίζει στο βάρος της σταγόνας που μεγαλώνει μαζεύοντας κι άλλο νερό διατρέχοντάς το. Προσγειώνεται τρία φύλλα χαμηλότερα για να καταλήξει στο έδαφος, τόσο χαμηλότερα πια, που μένει μακριά από το οπτικό μου πεδίο. Τη στιγμή που υποθέτω ότι αγγίζει το χώμα φτάνει στα αυτιά μου ένας εκκωφαντικός ήχος. Νιώθω το πρόσωπό μου να συσπάται λες κι είναι το χώμα και νιώθει τον πόνο τη στιγμή της επαφής με τη σταγόνα. 

Έχω ξεχάσει το νερό να τρέχει και να μουλιάζει το αριστερό μου χέρι. Απαράλλαχτα με το πως τρέχουν οι μέρες στα σώματά μας και μουλιάζουν τις ζωές μας. Πίσω απ’ το κλειστό παράθυρο η βροχή μοιάζει αθόρυβη. Κάτι σ’ αυτό θυμίζει τον τρόπο που ακούμε ή βλέπουμε κάποια άλλη ζωή πίσω απ’ τη σφραγισμένη δική μας. 

Οι βαθύτερες σκέψεις γίνονται πάνω από ένα ποτήρι που γεμίζει με νερό ή σ’ ένα δίπλωμα μιας μπλούζας. Κι αν κάποιος μας ρωτήσει τι σκέφτεσαι, θα πούμε τίποτα ή τη ζωή μου όλη