voicες

Cause you know, you know I’m blue

As the side of your heart is good to me

Να το βάλεις να παίζει για να μπορώ να σου πω αυτό που θέλω. Που αυτό που θέλω είναι αυτό που νομίζεις ότι επειδή εδώ, στο εδώ μου, έχω θάλασσα μέχρι τον αστράγαλο, στα ρηχά των πεζοδρομίων και αυτό μονάχα όταν βρέχει, δε βράζω σε καλοκαίρια για να δροσίζομαι σε αλμύρες. Καλοκαίρι δεν είναι εκεί που η θερμοκρασία σε ψήνει και έρχεται η θάλασσα να σε δροσίσει. Ούτε χειμώνας στα μονά τα νούμερα. Αυτό που έβαλες λοιπόν να ακούσεις, ακούω, χωρίς άμμο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μου και αντηλιακό στους ώμους μου.

Φωνές λοιπόν. Που έτσι όπως μου φτάνει στην άλλη γλώσσα μου κάνει για ήχους. Για όλους τους ήχους. Voices λοιπόν. Κομμάτια τραγούδια, νότες, ησυχίες, φασαρίες. Οι σελίδες βιβλίου στα χέρια σου, τα βήματά σου δίπλα στα δικά μου. Απαραίτητα δίπλα στα δικά μου. Τα χαμόγελα και τα δάκρυα, μαζί σαν ταυτόχρονα και ξεχωριστά σαν ξεχωριστά.  Η χαζομάρα, η στεναχώρια, το σφίξιμο και το μου λείπεις. Όλα σε ήχους. Και οι λέξεις το ίδιο. Σε ήχους. Κάτι όχι, πληγωμένα, απαιτητικά μόνο στο ο, σβησμένα σε φόβους στο χι. Κάτι ψέματα ναι, απανωτά σε  επαναλαμβανόμενα τελείωσε; Ζόρια, πείσματα, έρωτες. Κάτι έλα τώρα, που κάπως ξεκινάνε, κάπως από ένα στόμα και ζυμώνονται στο δρόμο, στα αυτιά που φτάνουν, και τις μισές φορές γίνονται προσταγές ΕΛΑ. ΤΩΡΑ και τις άλλες μισές φτάνουν γλύκες πονηρές, τράβηγμα με το βλέμμα, ύστερα άγγιγμα στη μέση και επαφή στο άλλο σώμα. Μερικά μα τι μου λες, αντίδραση σε δήθεν προσβολές και άλλα ημιλιπόθυμα, παρακάλια που μεταφράζονται σε πες μου κι άλλα. Ήχοι που μεταβάλλονται από πρωινές βραχνάδες με ξενύχτια ή χωρίς, σε ολοστρόγγυλες λέξεις τα απογεύματα. Μετέωροι βραδινοί πόθοι που καταπίνονται. Μεσημεριανές γλύκες μασημένες σε χαμόγελα διαλείμματα. Σιωπές, ανάσες, παύσεις. Βρισιές και αγκαλιές. Φωνές από τα ίδια στόματα που σε ξαγρυπνούν και σε κοιμίζουν τις ίδιες ώρες. Φωνές που σου λένε άλλες ιστορίες από αυτές που διηγούνται. Κρυμμένες λέξεις σε ήχους, κρυμμένοι ήχοι σε λέξεις. Φωνές που σε χαϊδεύουν κάτω από το δέρμα. Τρέχουν σπονδυλικές στήλες ανάποδα. Καρφώνονται στον αυχένα, βαραίνουν το στήθος. Μπλέκουν δάχτυλα σε μαλλιά, μπλέκουν δάχτυλα με δάχτυλα. 

Δεν θα σου πω για τα παιδιά που ακόμα μπορούν και γελάνε στη γειτονιά μου. Ούτε για τα πουλιά που ακούς και τα αυτοκίνητα που δεν ακούς ακόμα και όταν περπατάς δίπλα από το δρόμο. Μα βάλτα κι αυτά μέσα. Έτσι απλά όπως γράφονται και μπορείς και τα ζεις. 

Θα σου πω πως τα μπέρδεψα πάλι, ενώ το μόνο που ήθελα να γράψω είναι πως εντάξει. Μην έχεις τύψεις, μην ανησυχείς, μη ντρέπεσαι. Δεν πειράζει να ερωτευόμαστε κάτι ανάμεσα στα ζόρια. Αρκεί να το ερωτευόμαστε πολύ. Δηλαδή εντελώς. Απαραίτητα εντελώς.