βάλτο κι αυτό με τ' άλλα που ζηλεύω

Ζηλεύω τις γειτονιές που ανάμεσα στις πολυκατοικίες έχει μείνει ένα ισόγειο. Ένα ισόγειο με μια μικρή αυλή. Περιφραγμένη, μέχρι το πολύ στο ένα μέτρο, ασβεστωμένους τσιμεντόλιθους. Ένα σκαλάκι ίσα για να το σκοντάφτεις κάτω απ’ την αυλόπορτα και λίγο χώμα ανάμεσα στους τσιμεντένιους διαδρόμους της. Δύο τριανταφυλλιές με κόκκινα τριαντάφυλλα, με ούτε τα μισά τους φύλλα πάνω. Μια και μόνο λεμονιά ασβεστωμένη στον κορμό της μέχρι το ύψος της περίφραξης. Τρία σκαλάκια λιγάκι πιο ψηλά απ’ της αυλόπορτας και ένα γεράνι στο πλατύσκαλο και αυτό σε τσιμεντένια άσπρη γλάστρα. Πόρτα από σίδερο μέχρι το γόνατό σου και από εκεί και πάνω γυαλί με διακόσμηση. Να βλέπεις τις σκιές, κινήσεις από περιγράμματα στο φως της λάμπας πάνω στο τραπεζάκι στο διάδρομο πριν σβήσει γύρω στα μεσάνυχτα. Ταράτσα με σίδερα αναμονές κι η σκάλα από το χώμα για εκεί χωρίς τα κάγκελα ακόμα. Παντζούρια ξύλινα καφέ, παράθυρα που τρίζουν με κάθε πέρασμα στο δρόμο. Εσωτερικές πόρτες συρόμενες καφέ που διαχωρίζουν το καθημερινό απ’ το καλό σαλόνι.

Ζηλεύω τις γειτονιές που ανάμεσα στις πολυκατοικίες έχει μείνει ένα ισόγειο. Και κάτι απογεύματα μένει με ανοιχτά τα ξύλινα παλιά κουφώματά του και από εκεί ακούγονται δάχτυλα που τραγουδάνε νότες πάνω σε πλήκτρα πιάνου.