Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

τ' αναρωτιέται το τηγάνι

Το ποδήλατο είναι μαύρο με ασημί, δύο φορές το ύψος του και κάπου πέντε το μήκος του. Εκείνος είναι κατάξανθος, μισός στο ύψος από το ποδήλατο και το 1/5 από το μήκος του. Με προσπερνάει στην κατηφόρα όταν πηγαίνω στη δουλειά,  στην ανηφόρα όταν επιστρέφω. Να είναι επτά. Αν τον ρωτήσεις θα σου πει οκτώ, μπορεί και δέκα, για πιο πολύ εντύπωση. Κάνει ορθοπεταλιές μπροστά μου, προσπαθεί καμία σούζα. Προχθές έπεσε μπροστά στα πόδια μου σχεδόν. Λίγο επίτηδες και λίγο κατά λάθος. Πετάχτηκε απ’ το ποδήλατο και θυμωμένα κλώτσησε δίσκους και αλυσίδα. Είπε μια παιδική βρισιά στα αγγλικά, χώθηκε από κάτω, το πήρε αγκαλιά, σηκώθηκαν μαζί και έφυγαν. Δεν του χαμογελάω. Νομίζω δεν το θέλει και αυτός. Θέλει να δείχνει άγριος και εγώ ίσως να κάνω πως ψαρώνω.

Δίπλα από κει που έπεσε ένα τηγάνι. Όπως αυτό, που σίγουρα, είχε μια γιαγιά μας, να τηγανίζει ψάρια στην αυλή πάνω στο γκάζι. Μαύρος ο πάτος και στραβός, στραβά και τα τοιχώματα, σπασμένο πλαστικό επάνω στο μισό χερούλι. Όρθιο με τον πάτο να κοιτά το εσωτερικό του δρόμου και κολλημένο με σελοτέιπ διαφανές, με μπλε στυλό, σε άτσαλα σκισμένο, σχεδόν διάφανο, χαρτί με μπλε γραμμές, ένα σημείωμα. 

You see, I am not perfect, but I am something. Arent I?

4 σχόλια:

  1. Το βλέμμα που έτυχε να δεις πάνω στο παιχνίδι. Εκείνο που πάνω στην τρεχάλα, τα γνώριμα, τα οικεία συναισθήματά σου προσπέρασε και σ' έφτασε - το προσηλωμένο μέσα, πάνω και πέρα από τα ψάρια που μαγειρεύονταν μπροστά της, που τόσο στέρεο και αγέρωχο σου παρουσιάστηκε... Οι στραβές πλευρές, οι όποιες ελλείψεις και το τηγάνι, ελάχιστα υπήρξαν ανάμεσά σας τη στιγμή εκείνη. Γιατί στο στόμα της, και στ' αυτιά σου, σκίρτησε σιωπηλά τ' όνομά της, πετάρισε στιγμιαία ως ένα κι έσβησε για να ανάψει κάπου αλλού...

    Μας προσπερνάει κι αυτή κάθε μέρα... Και μέρα με τη μέρα, περιμένει ολοένα και συχνότερα να κάνεις εσύ την αρχή. Κι μονάχα αν δει πως ξεχνιέσαι, πως τραβιέσαι, πότε εδώ και πότε εκεί, πέφτει κοντά σου, δίπλα, πλάι σου, επιστρέφει στη θέση της, αυτή του τελευταίου ερωτήματος, αυτού που γεννά το βλέμμα εκείνο που το παιχνίδι σου κάποτε σταμάτησε.

    - You see, I am not perfect, but I am something. Aren’t I?
    - Existence appears like a display of infinity, in its everlasting moment... Isn't that something!?



    p.s: Hey Bo!..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μα τι μας έκανε ένα τηγάνι κάτω από τη φωτιά :Ρ

      p.s.: Hey Re! Good good?

      Διαγραφή