Παρασκευή 11 Μαΐου 2018

three last words

 
don't cry now, cause you're so much better off 

Την τελευταία φορά που είδε κάτι από εκείνη ήταν η όψη της πλάτης της να περπατάει την κατηφόρα. Όσες φορές και αν στάθηκε μετά από εκείνη τη μέρα στο ίδιο σημείο ο δρόμος ήταν άκλιτος, ολόισιος, άκαμπτος, ίδιος η πλάτη που τον περπάτησε. Το "θέλω να σου εξηγήσω" του και το "τι να μου εξηγείς και εσύ τώρα" της, στράβωσαν το οδόστρωμα και την ανάγκασαν να ακολουθήσει μια διαδρομή που φθήνει.

Γιατί ήθελε να της πει -και της είπε- ότι θα είναι καλύτερα χωρίς. Όταν το χωρίς μετριέται χωρίς να αναμετριέται είναι το αντίθετο από το καλύτερα. Γιατί της είπε ότι μακριά θα καταφέρει. Όταν η απόσταση ανάμεσα, ορίζεται ακόμα στις μονάδες μέτρησης του κοντά και μακριά, το αμοίραστο κατάφερα θα γίνεται δεν. Γιατί το να της ζητάει να μην κλαίει, αν δε φαινόταν εύκολο, τουλάχιστον φαινόταν εύκολα κατορθωτό από τη μεριά του δρόμου που εκείνος στεκόταν.

Γιατί ό,τι περισσότερο κι αν είχε να της πει ήταν αφαιρετικό, λιγότερο. Γιατί κατάφερε να πει εκείνη τις τρεις τελευταίες λέξεις.

"θα φύγω τώρα"

Και από τότε νιώθει ότι ποτέ δεν έφυγε από εκείνο το δρόμο. Και εκείνη εξακολουθεί να περπατάει στο φύγω με πλάτη, σαν να μην κατευθύνθηκε ποτέ στο έλα ή και αν το έκανε πάλι με την πλάτη το βάδισε. Και σαν καρφωμένος στο ίδιο σημείο περιμένει εκείνη να φτάσει σε απόσταση που να μπορεί έστω ελάχιστα να τον ακούσει, έστω η πλάτη.

"Και αν κάτι θέλω να σου εξηγήσω είναι πως ο δρόμος, από εκεί που έφευγες, έχει γίνει ανηφόρα που την περπατάω ανάποδα. Και να σου πω τις τρεις τελευταίες λέξεις που ήθελα, εκείνο το καλύτερα χωρίς εμένα. Να προσπαθήσω να στο μεταφράσω στη γλώσσα. Παραλείποντας το είσαι, να μετατρέψω το βέλτιστο σε χείριστο και να αντιστρέψω στο εσένα το εμένα. Κι αν καταφέρω τη μετάφραση, να καταργήσω τους δρόμους και κάθε εξήγηση να στη δώσω, πάνω στη γλώσσα”.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου