Έχουμε πει οτι το προτελευταίο σπίτι του χωριού νοικιάζαμε. Και τραβούσαμε το λάστιχο από την πίσω αυλή κατα μήκος του μικρού στενού μεταξύ του τελευταίου και προτελευταίου σπιτιού και το βγάζαμε στο δρόμο. Το λάστιχο είχε να βγάλει νερό από την προηγούμενη. Κάποιος έπρεπε να μείνει στην πίσω αυλή για να ανοίξει το νερό. Εκείνος στο δρόμο φώναζε ΑΝΟΙΞΕ. Μετά αυτός στο δρόμο πήγαινε πίσω και περίμενε μέχρι ο πριν στην αυλή τώρα στο δρόμο να φωνάξει ΚΛΕΙΣΕ. Το πρώτο πράγμα που έκανες πριν βάλεις το νερό πάνω σου ήταν να σκύψεις να πιεις νερό από το λάστιχο. Σχεδόν ακουμπούσες το λάστιχο στο στόμα σου και έγλειφες λίγο με τη γλώσσα. Σαν τα σκυλιά πίναμε νερό. Το νερό είχε μια γεύση ζεστής λαστιχίλας. Αυτή τη γεύση και μυρωδιά που σε αποθεί και σε ελκύει επικίνδυνα και ταυτόχρονα. Πίναμε το ζεστό και πλενόμαστε με το κρυο. Καμιά φορά για να ξεπλυθούμε από τα αλάτια χρησιμοποιούσαμε και σαμπουάν. Σαμπουάν και στο κεφάλι και στο σώμα. Γέμιζε το στενό και ο δρόμος μπουρμπουλίθρες βινταλ σασουν. Περνούσαν τα αυτοκίνητα και πλατσούριζαν στις μπουρμπουλίθρες μας. Ημουν τότε μικρή και ταυτόχρονα μεγάλη. Περπατούσα ξυπόλητη και τη μαυρίλα στα πόδια την κουβαλούσα παράσημο. Τα καλοκαίρια ήταν όλα πολύ. Μουλιάζαμε μέσα στο καλοκαίρι και έπαιρνε έναν ολόκληρο χειμώνα που οριακά ξεμουλιάζαμε πριν έρθει πάλι καλοκαίρι. Βγαίναμε στιμμένοι σαν τα λεμόνια που βάζαμε στα κεφτεδάκια, αποκαμωμένοι, και πάλι μας κυρίευε η αίσθηση ότι τα κάναμε όλα λάθος και έπρεπε πάση θυσία να είναι ακαριαία Μαιος. Νομίζαμε ότι τα είχαμε ακούσει όλα. Μα οι ήχοι είναι μόνο δύο. Εκείνος ο μεταλλικός ήχος που κάνει το ψυγείο μέσα στη σιωπή του μεσημεριού όταν επανεκκινεί και εκείνο το περιστροφικό φρρ του ανεμιστήρα μέσα στη νύχτα. Άντε και οι πεταλούδες της νύχτας που ψήνονται στα βραδινά ακάληπτα φώτα. Δεν είναι καλοκαίρι με κλιματιστικό. Είναι μια απομίμηση. Και όλο το καλοκαίρι ήταν μια προσπάθεια να μας ερωτευτούν όλοι. Και εμείς να μην ερωτευτούμε ποτέ και κανέναν. Και ειδικά το καλοκαίρ. Και κάθε σεπτέμβιο καταλήγαμε πολύ βαθιά και μοναδικά πληγωμένοι. Ολοι οι μήνες περνούσαν προσπαθώντας να μη μας νοιάζει τίποτα και ζούσαμε στο να μας νοιάζουν όλα ακραία. Σαν να σκυλιά πίναμε το καλοκαίρι. Από το λάστιχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου