Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2019

in every heartache




συνήθιζε να τη φωνάζει αναλώσιμη, μα αυτή τον τιμωρούσε γινόμενη παντοτινή
κατάφερε να την αποκαλέσει σπίτι του∙ μα η πατρίδα δεν είναι παρά μια λέξη

κι ήταν το δέρμα της βινύλιο και χαρακιές διαπερνούσαν τα αυλάκια της
βελόνα και στριφογυρνούσε τ’άγγιγμα∙ σε κάθε χαρακιά ή θολούρα αναπηδούσε
και στο κλάσμα αυτό της αναπήδησης του έλειπε

έφτιαξε διαμέρισμα διαμπερές τη σχέση τους να μπαίνουν τα σκυλιά και ο αέρας
να την ντύνει ο ουρανός και η θάλασσσα∙ να την κοιμίζει η αχαριστία της

κατάφερε να της επιβληθεί στον ύπνο της και να την πείσει πως εκείνη είναι ο παράδεισος
στον ύπνο όμως το δικό του πάντα θα ζει στην ίδια δύση χωρίς ποτέ να έχει ανατείλει

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου