βατράχια

Είναι τώρα κάτι μέρες που δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Πιάνομαι στα χέρια με τα σεντόνια και τα μαξιλάρια. Βάζω κάτω το στρώμα αντί να με βάλει εκείνο. Και τελικά σηκώνομαι. Και έτσι όπως είμαι, αναμαλλιασμένη, ξυπόλητη, φορώ ένα λευκό νυχτικό και βγαίνω στο μπαλκόνι.

Ανοίγω τη βρύση πιάνω το λάστιχο και αφήνω το νερό να δημιουργήσει μια συμπαθητική λιμνούλα. Παίρνω μερικές πέτρες από τις γλάστρες και τις πετώ μέσα ακατάστατα. Διαλέγω ένα δύο φυλλαράκια και τα τοποθετώ με χάρη πάνω στο νερό μην κάνουν και μου πνιγούν. Κάθομαι κάτω, αγκαλιάζω τα γόνατα με τα δύο μου χέρια δίπλα από τη λίμνη και βρέχω τα ακροδάχτυλα των ποδιών μου.

Η νύχτα είναι λες και πηδήχτηκε με το ξημέρωμα και τώρα φεύγει στα μουλωχτά. Αυτοί οι δύο έκαναν τον αέρα να μυρίζει ανθρώπινες σάρκες ενωμένες βίαια και χωρισμένες ακόμα πιο βίαια.

Κοιτώ το σιδερένιο κοκοράκι που κρατά το λάστιχο κουλουριασμένο στραβά και λίγο απειλητικά. Έχει γουρλώσει το μάτι και με κοζάρει λες και δεν θα του επιστρέψω ποτέ πίσω το λάστιχο.

Ανασαίνω όσο πιο αργά γίνεται, στιγμές νιώθω θα σκάσω μα και πάλι κάνω τόσο θόρυβο που ενοχλώ τον εαυτό μου. Στέκω όσο πιο ασάλευτη μπορώ. Και περιμένω τον πρίγκιπα. Να τον φιλήσω και να γίνει βάτραχος.

Πράσινος, χοντρός, σαλιάρης βάτραχος. Ζηλιάρης, κτητικός, εγωιστής βάτραχος. Ένα ον γεμάτο ελαττώματα. Να μου έρθει τέλειος και να τον αχρηστέψω με ένα φιλί.

Πήξαμε στους τέλειους. Και αφού δεν μπορώ να βρω έναν ελαττωματικό θα μεταμορφώσω έναν. Και θα τον μπαστακώσω δίπλα στα δικά μου ελαττώματα να τα κάνει προτερήματα. Θα τον κοιτώ να παίζει με τους δαίμονες μου και να βγάζει τη μεγάλη του γλώσσα και να κοροϊδεύει τους αγγέλους μου.

Και ο ήλιος χαράζει τον ορίζοντα και σκέφτομαι πάλι θα χάλασε το άλογο και ο πρίγκιπας δεν έρχεται. Και αύριο στην όχθη θα τη βγάλω και θα βλέπω τους δαίμονες μου να μου βγάζουν τη γλώσσα τους και τους αγγέλους μου να παίζουν μαζί μου.

Και θα λέω στον εαυτό μου: 

«Κοίτα να κοιμηθείς και λίγο γιατί θα περιμένεις χρόνια.»