Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

μόνο για παιδιά

Εκείνος είναι γύρω στα δέκα. Και εκείνη ίσως επτά. Την πάει κάπου ή την παίρνει από κάπου αλλού. Δεν θα μείνει μαζί της. Μόνο τη διαδρομή έχουν. Την προσέχει. Περπατάνε αργά, όπως κάνουν οι μεγάλοι, χαζολογώντας, να κερδίσουν χρόνο. Να κερδίσουν όσο χρόνο τους δίνεται στη διαδρομή. Όσο τους δίνεται θα τον κάνουν αργά βήματα στο πεζοδρόμιο που μοιράζονται για να πάνε κάπου.

Και που νομίζεις ότι θα πάει η ψυχή σου όταν πεθάνεις;

Ρωτάει το αγόρι και είναι σαν να έλεγε:

Πόσες κούκλες έχεις; Εγώ έχω μπάλες. Τρεις.

Και έχει μια σακούλα νάιλον στο χέρι του και την κάνει ακτίνα σε κύκλο και εκείνος είναι το κέντρο και τη γυροφέρνει. Μια την πάει αριστερά, αγκαλιάζει το μπράτσο του και σταματάει στην πλάτη του και μια από δεξιά πάλι το ίδιο. Σαν να αυτομαστιγώνεται.

Κάπου που θα μπορώ να δω τη γιαγιά μου, νομίζω. Νομίζει. Δεν είναι σίγουρη. Δεν ξέρει αν έχει καταλάβει την ερώτηση. Δεν ξέρει αν απάντησε σωστά. Αν υπήρχε σωστή απάντηση. Αν έπρεπε να υπάρχει ερώτηση. Και εκείνος σίγουρος για τον εαυτό του δηλώνει:

Η δική μου θα πάει κάπου που δεν θα υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Και θα είναι ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει.

Σε λίγο θα την άφηνε κάπου. Σήκωσε τους ώμους της και κοιτώντας το πλαστικό ποτήρι με το καλαμάκι που κρατούσε στο χέρι της παραδέχτηκε ότι εκείνος τα λέει πολύ ωραία.

Στην επόμενη γωνία έστριψαν. Μακριά από όλα αυτά, ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Θα την αφήσει κάπου. Θα επιστρέψει κάπου αλλού. Ίσως καμαρώσει για τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις του. Ίσως μετανιώσει. Ίσως όχι. Μικρή σημασία έχει.


Να μοιράζεσαι διαδρομή σε ένα πεζοδρόμιο. Να αποφασίζεις για το που θα πάει η ψυχή σου. Αυτό έχει σημασία. Και ας πάει και στο διάολο στο τέλος. 

4 σχόλια: