ένα πρωί που μοιραστήκαμε ένα βαγόνι τρένου

Τώρα θα δεις τι θα πάθεις.

Σχεδόν της το είπα. Το ψιθύρισα. Στα ελληνικά γι’ αυτό δεν ξέρω τι κατάλαβε.

Οι θέσεις κατά μήκος του βαγονιού, οι πλάτες στο παράθυρο και εκείνη έχει πιάσει μια στο κέντρο ακριβώς. Λες και πήρε την κορδέλα και μέτρησε. Τόσο από εδώ, τόσο από εκεί, εδώ θα κάτσω. Έχει ένα σπιράλ τετράδιο στα χέρια της, δηλαδή στα πόδια της. Το στηρίζει στα γόνατά της πάνω από ένα εμπριμέ κολάν, που με τέτοιο σχέδιο και τέτοιο χρώμα έπρεπε να είναι φουστάνι. Φουστάνι να μπλέκεται και να χαϊδεύει τα πόδια της όταν θα στέκεται στην αποβάθρα καθώς θα φεύγει το τρένο. Σημειώνει με μαύρο στυλό. Here στο UK only μαύρο με ενημέρωνε πριν δύο μήνες η κυρία στο job center. Γράφει, και ό,τι γράφει του περνάει μια γραμμή από πάνω. Δε γράφει ό,τι σκέφτεται. Γράφει ό,τι βλέπει. Μια κυρία απέναντι της που λύνει σταυρόλεξο, έναν νεαρό που χαϊδεύει με το δάχτυλο το κινητό του, έναν ηλικιωμένο που γυροφέρνει το βρεγμένο καπέλο του στα χέρια, εμένα. Παίρνει μια λέξη από εμένα, μια από τον κύριο, μια από το νεαρό, μια από την κυρία και τις γράφει με μαύρο στυλό στο σπιράλ τετράδιο. Μπαίνει, βγαίνει κόσμος και εκείνη γράφει και μετά τραβάει γραμμές.

Τα μαλλιά της κακές μπούκλες. Ούτε μακριά ούτε κοντά, μέχρι λίγο κάτω από τα αυτιά της. Μπερδεμένες και άσπρες μόνο πάνω από το μέτωπο, καστανόξανθες και χτενισμένες -που δεν τις χτενίζουμε τις μπούκλες- στο υπόλοιπό τους. Δε φτάνει που φαίνεται να φτιάχνει έναν και μόνο άνθρωπο από όλους μας, με τέτοια μαλλιά, μας περνάει και μια διαγραφή. Μας κρατάει σημειώσεις, μια λέξη για τον καθένα, τόσο είμαστε, μια λέξη που τη σβήνει με το ίδιο μελάνι που μας έγραψε.

Θα δεις τι θα πάθεις, της είπα και πάλι δεν τα κατάφερα. Κάθισα και έγραψα τόσα. Και εγώ για εκείνη έμεινα μια λέξη, που έγραψε και έσβησε με μαύρο στυλό, να κάνω μάλλον το κομμάτι από έναν άνθρωπο που δεν υπάρχει, σε ένα τετράδιο, που στήριζε στα πόδια της, ένα πρωί που μοιραστήκαμε ένα βαγόνι τρένου.

Σ’ αυτόν τον υπόγειο δεν έχει κενό. Μεταξύ συρμού και αποβάθρας, δεν έχει. Δηλαδή και να θες να πέσεις, δεν σε αφήνουν. Health and safety φάση. Αν γράψει μια λέξη για το σταθμό και μια για το συρμό, ελπίζω να ‘ναι μια και να ‘ναι αυτή. Αυτή που δεν υπάρχει. Κενό. Έτσι, για να μπορούμε να πέφτουμε.