μιας και μιλάμε για νούμερα

Στο χολ, ακριβώς δίπλα από την κάσα της πόρτας του υπνοδωματίου της μάνας μου ένα σκυριανό καρεκλάκι και ένα τραπεζάκι με στραβά πόδια. Πάνω ένα σεμεδάκι σταυροβελονιά σκυριανό και αυτό, τοποθετημένο έτσι ώστε οι γωνίες του στις τέσσερις πλευρές του τραπεζιού να δείχνουν το πάτωμα. Πάνω από το σεμέν ένα τηλέφωνο γκρι αναλογικό και ένα μικρό πήλινο βαζάκι, με σκυριανά σχέδια, που χωρούσε ένα κλωναράκι. Φρέσκο νερό και ένα κλαράκι. Ένα ανθάκι γιασεμί ή νυχτολούλουδο, που έκανε όλο το σπίτι να μοσχοβολά. Κάθε φορά που ήταν να μιλήσω καθόμουν στο καρεκλάκι και τέντωνα τα πόδια μου, έβαζα τις πατούσες μου απέναντι στον τοίχο. Αποτυπώματα.

Ένα από τα όνειρα που βλέπω συχνά είναι ότι στέκομαι μπροστά απ' αυτό το τραπεζάκι. Με πολύ έντονο το αίσθημα του πανικού προσπαθώ να καλέσω κάποιον. Το ακουστικό απελευθερώνεται από το υπόλοιπο σώμα του τηλεφώνου κάνοντας κλικ και το νιώθω κρύο στο αυτί μου. Το τουτ τουτ, πεντακάθαρο τρυπάει τον εγκέφαλο μου. Τα χέρια τρέμουν και ψάχνουν τα νούμερα. Γύρω στις εννιά με δέκα φορές, έχω σφηνώσει το δείκτη μου στην τρυπούλα, διαλέγοντας με προσοχή το νούμερο και περιμένω, ιδρώνοντας ανάμεσα στο στήθος, να ολοκληρώσει την κίνησή της και να τοποθετηθεί στο νούμερο που της αντιστοιχεί. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν ατελείωτα. Η περιστροφή αφόρητα αργή και ο ήχος το πιο άσχημο θρόισμα που έχω φανταστεί ποτέ μου. Τρέμω μην κάνω λάθος και χρειαστεί να ξεκινήσω απ' την αρχή. Στο τελευταίο νούμερο βάζω το δάχτυλό μου στην τρύπα που από κάτω έχει ένα κιτρινισμένο μισοξεκολλημένο χάρτινο μηδέν. Τη στιγμή ακριβώς που έχω ολοκληρώσει την κίνηση και αυτό έχει αρχίσει να επιστρέφει στη θέση του, διαπιστώνω ότι δεν έπρεπε να πάρω το μηδέν. Νιώθω σαν να έχω κάνει το πιο ανεπανόρθωτο λάθος και βάζω το δάχτυλο στο κουμπάκι. Με τρόμο το πατάω και το ξαναπατάω και αυτό κάνει επαναλαμβανόμενα κλικ. Στο αυτί μου όμως ακόμα ακούω την περιστροφή του μηδέν που ολοκληρώνεται. Αντί να ακουμπήσω το ακουστικό στο τηλέφωνο συνεχίζω τα επαναλαμβανόμενα κλικ. Την ώρα που ακούγεται σε όλο το δωμάτιο, σαν από ηχεία, στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…, ξυπνάω και αρπάζω το κινητό που βρίσκεται δίπλα μου. Και πάντα σε εκείνον τον επόμενο τόνο η ώρα είναι κάπου στις 4,30 ξημερώματα, ακριβώς.

Στον ξύπνιο μου, είναι κάποιες φορές που πατάω το κόκκινο κουμπί επειδή ακριβώς πήρα όλα τα νούμερα σωστά.