το πιο ό,τι να ναι lost ποστ

Είναι γεγονός ότι είμαι ανάποδος άνθρωπος. Είναι γεγονός επίσης ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ανάποδοι.

Κουρασμένη, άυπνη, πιασμένη παντού, στεναχωρημένη, απογοητευμένη. Ήθελα να βρω να ακούσω κάτι να γίνω χειρότερα, αν όχι μόνο να συνοδέψω το ό,τι νιώθω. Και το youtube με κοροϊδεύει. Και εγώ κάνω το σωστό και το πατάω.

Και θυμάμαι ένα γκόμενο που είχα και έμοιαζε στον τραγουδιστή. Στο στομόχειλο που λέει και η μάνα μου. Ή νομίζω ότι έμοιαζε. Ή νομίζω ότι τον είχα γκόμενο, αλλά έμοιαζε. Ή ήθελα να νομίζω ότι έμοιαζε, όπως ήθελα να νομίζω ότι τον είχα γκόμενο. Σιγά μη θυμάμαι. Σιγά δηλαδή που δε θυμάμαι.

Και θυμάμαι και άλλα πολλά που θα μπορούσα να τα γράψω, αλλά θα ‘θελες.

Και νιώθω και άλλα πολλά που θα μπορούσα να τα γράψω, αλλά εκεί είναι που θα ‘θελες.

Να βγω στους δρόμους και να παίζει αυτό. Όχι σε ακουστικά. Παντού. Γιατί να μην παίζει κάτι σαν αυτό; Και δώστου

I just got lost

Και να είσαι και να νιώθεις και να φαίνεσαι . Πιο lost κι από lost. 

Γιατί αυτοί που βρέθηκαν τι κατάλαβαν;

Και γιατί αυτά που αξίζουμε να μη βλέπουμε ότι είναι τα πιο γαμάτα;

No better and no worse.

Και γιατί είναι τρεις στην Αγγλία και μοιάζει σαν πέντε στην Ελλάδα;

Και γιατί να ψάχνω επειδή;

Ε; Γιατί;