Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

θολούρα στο τζάμι

Τρένο. Λεωφορείο. Θέση στο παράθυρο. Σημάδι στο τζάμι.

Θέση στο παράθυρο, διάδρομο κανείς.
Να βλέπεις έξω ακόμα και να κοιμηθείς.
Κάπου να γύρεις το κεφάλι, να βρεις να στηριχθείς.
Κεφάλι στο τζάμι, σημάδια απ’ τα μαλλιά.


Πιάνω μια θέση δίπλα στο παράθυρο. Είναι μεσάνυχτα σχεδόν και το ταξίδι θα κρατήσει όλη νύχτα. Λεωφορεία. Είχα να ταξιδέψω έτσι από τότε που έμπαινα στην Ξάνθη και ξυπνούσα στη Θήβα. Δεν έχει Πασιάκο στη διαδρομή. Δεν έχει να ψάχνεις και για τουαλέτα σε κάθε στάση. Δεν έχει στάση. Έχει τουαλέτα δίπλα στη σκάλα. Αυτό έμαθα, τίποτα παραπάνω.

Θέλω να γείρω λίγο το κεφάλι μου στο τζάμι μπας και κοιμηθώ. Έξω, ακόμα αρνείται να σκοτεινιάσει τελείως. Στη θέση μου, ναι τη δική μου, καθόταν άλλος πριν. Άλλος, άλλη δεν μπορώ να καταλάβω. Μια θολούρα στο παράθυρο κρατάει το κεφάλι μου μακριά. Λερωμένο τζάμι από κάποιο κεφάλι, κάποιο μέτωπο. Λάδι απ’ τα μαλλιά και άλλα υγρά από το μέτωπο. Σαν να άφησες το χνώτο σου στο τζάμι και εκείνο δεν έφυγε ποτέ. Ξεχωρίζεις και γραμμές από τις τρίχες. Σκέψεις. Θα μπορούσαν να έχουν μείνει εκεί σκέψεις. Όνειρα. Ιστορίες. Ζωές. Ή και τίποτα. Μόνο ύπνος και κάπου ξύπνιος.

Η νύστα μου δεν καταφέρνει να κερδίσει τη σιχαμάρα μου. Δεν ακουμπάω καν κάποιο μπουφάν για προσκεφάλι. Μένω με το κεφάλι τεντωμένο και ταξιδεύω. Όχι εγώ. Με ταξιδεύουν άλλοι. Έτσι είναι το σωστό. Έτσι, δεν ταξιδεύουμε, μας ταξιδεύουν άλλοι.

Κάποια φορά, θα ταξιδέψω όλη νύχτα. Όχι. Κάποια φορά, θα ταξιδέψω όλη, ολόκληρη εγώ, το βράδυ. Και θα αφήσω σημάδια σε καθαρό τζάμι να σιχαθεί ο επόμενος.

3 σχόλια: