όχι μπροστά στο παιδί

Η θάλασσα θα ξεπλένει ιδρώτες και ας μην ξεπλένει τους δικούς μας. Θα ταξιδεύει χωρίς εμάς. Θα ταξιδεύει, όχι εμάς. Η ζωή θα ζει μακριά από εμάς όπως εμείς ζούμε ζωή μακριά από κάτι που δε μοιάζει μ’ αυτή.

Μπροστά από το skype μου κάνει γκριμάτσες. Στραβώνει τα χείλια του, κλείνει τα μάτια εναλλάξ ή και τα δύο μαζί, βγάζει τη γλώσσα του. Αναρωτιέμαι τι ξεχνάει πρώτο. Πόσο χρονών είμαι ή πόσο είναι εκείνος. Δεν έχω καταλάβει αν κοιτάει εμένα στην οθόνη ή το σημείο που δείχνει τον εαυτό του. Άλλο και τούτο πάλι. Μιλάμε στο skype και κοιτάμε τους εαυτούς μας πως μιλάμε σε εκείνους που υποτίθεται τόσο άχαρα προσπαθούμε να φέρουμε κοντά μας. Δεν ξέρω αν κάνει τον καραγκιόζη για μένα ή για εκείνον.

Ένα χρόνο πριν, έβγαζα αυτή τη φωτογραφία. 

Από αυτούς που δεν είναι συγγενείς σου και είναι δικοί σου. Που μεγαλώνοντας, σ’ έμαθαν να μπερδεύεσαι στα πόδια τους και να ‘ναι αναγκαίο αυτό. Ακόμα και στα καλαμάρια.

Τώρα ταξιδεύει αλλού. Και ο πατέρας μου κάνει τον καραγκιόζη στο skype, ταξιδεύοντας αλλού. Μετράει πια αυτούς που έμειναν πίσω, όχι αυτούς που φύγαν μπροστά. Κάνω τη μεγάλη και του δείχνω πως καταλαβαίνω τις πράξεις του. Με βλέπει ακόμα πιο μικρή και μου χαρίζει αλήθειες με ειλικρίνεια. Σηκώνει το χέρι και μυρίζει το μανίκι του. Μετά τραβάει το γιακά του.

Μυρίζω χωματίλα.

Μυρίζεις ζωή θέλω να του πω. Λες μαλακίες θα μου πει. Κι η μάνα μου θα τον μαλώσει. 

Γιώργο όχι μπροστά στο παιδί.