και στάση μου

Έχει αφήσει το σώμα της ελεύθερο να ακολουθεί το τράνταγμα του τρένου, χωρίς να δείχνει όμως εντελώς σ’ αυτό το κούνημα αφημένη. Το κεφάλι της ακουμπάει στο παράθυρο καθώς το έχει γείρει πίσω και λίγο δεξιά. Ελεύθερος λαιμός για άγγιγμα πρώτα κι ύστερα ό,τι αντέξεις. Πάνω στα πόδια της κάτω από τα χέρια της, ένα βιβλίο κλειστό και ένα ζευγάρι ακουστικά που ξεκινάν από την τσέπη του μπουφάν της. Κοιτάζει έξω. Το έξω αρχίζει στο τζάμι του συρμού και φτάνει εκατοστά μακριά μέχρι τον μπετονένιο τοίχο της σήραγγας. Κοιτάει μέσα στα μάτια της αντανάκλασής της. Δε δείχνει να επιστρέφει κάπου. Δε φαίνεται από αυτές που επιστρέφουν. Ούτε από εκείνες μάλλον που θα έφευγαν. Μοιάζει μ’ αυτές που είναι για διαδρομές. Που είναι η διαδρομή, ο δρόμος, μαζί το πεζοδρόμιο κι η βόλτα. Σε κάθε στάση πλησιάζει ακόμα λίγο τα μάτια της στο τζάμι και κάθεται σ’ αυτά η υγρασία που στάζει στον τοίχο.

Κάτι την δοκιμάζει. Κάτι την πονάει. Κάτι πάνω στο σώμα της ή μέσα σε αυτό. Κάτι που ίσως μένει μακριά από το σώμα της. Άρχισα να πονάω με εκείνη, αλλά δεν είχα χώρο να το κάνω για εκείνη. Είχα να δοκιμάσω τις δικές μου αποστάσεις. 

Στην επαφή του τρένου με τον έξω κόσμο ενοχλήθηκε από τα φώτα που κάθισαν στο μέτωπό της αντανάκλασής της και τα χείλη της που αλλοιώθηκαν. Έστριψε το κεφάλι της μπροστά και έκλεισε τα μάτια. Γέμισε αέρα από το λίγο ανοιχτό στόμα και τη μύτη της. Κι έτσι ανέβασε ψηλά το στήθος και κουνήθηκε στο πλάι το ανοιχτό μπουφάν. Οι ώμοι πέρασαν το κάθισμα στο ύψος. Σηκώθηκε και όρθια έβγαλε τον αέρα –δεν ξέρω από πού- πριν ακουστεί η ανακοίνωση. Προσπάθησε να περπατήσει σταθερά και στάθηκε μπροστά από τις πόρτες, κρατώντας με το ένα της το στύλο, στο άλλο το βιβλίο και τα ακουστικά να κάνουν κούνια μπροστά στα γόνατά της. Πριν το βαγόνι πιάσει καλά καλά την αποβάθρα άφησε το στήριγμα από το χέρι της και κόλλησε στο τζάμι την παλάμη. Χωρίς να έχει ανάψει το φωτάκι στο κουμπί άρχισε να πατά με ανυπομονησία το open. Στιγμές μετά, λίγα παράθυρα πιο πίσω ίσα που έβλεπα να κρύβεται σε κάτι άλλα χέρια. 

Άφησα πίσω μου την αποβάθρα και εκείνη πίσω από τα χέρια να γεμίζει το σταθμό χαμόγελα. Πίσω και λίγο πλάι έγειρα το κεφάλι μου και εγώ, ψάχνοντας τα μάτια μου στο τζάμι. Έχω ακόμα μια στάση. Μια διαδρομή. 

Διαδρομή και στάση μου.