Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

εισερχόμενα

Το μέιλ της δουλειάς μου είναι ένας κόσμος μόνος του. Ολόκληρος. Με μέσα άλλους κόσμους. Ολόκληροι κι αυτοί.

Ανάμεσα σε εκείνα που υποτίθεται ότι ξέρω το σκοπό τους, είναι και άλλα που με αφορούν αλλά δε μ’ αφορούν. Να παραλάβω από το printroom σχέδια που δεν έστειλα ποτέ να τυπωθούν, το γυναικείο δαχτυλίδι που έχασα στις αντρικές τουαλέτες θα βρίσκεται στη ρεσεψιόν και άλλες παρόμοιες παραδόσεις και παραλαβές.

Κάθε δεύτερη μέρα περίπου φτάνει ένα ομαδικό, σε όλους τους ορόφους. Κάποιος έχει γενέθλια και έχει αφήσει cake στην κουζίνα. Γενικά δεν με αφορούν τα γενέθλια των άλλων. Θέλω να πω ότι θα ήταν ψέμα το ότι με αφορούν όλα τα γενέθλια που μαθαίνω ότι συμβαίνουν. Αντίστοιχα αντιμετωπίζω και τους άλλους στα δικά μου. Ειδικά, επίσης δεν με αφορούν. Δεν με αφορούν τα cakes. Τα cakes εδώ είναι όπως οι μπουγάτσες κάπου εκεί. Αλλά είναι πάντα cake. Ψωμί. Για γενέθλια ψωμί δεν κερνάμε.

Συχνά είναι και τα φαινόμενα του attend. Πατάς λέει ένα κουμπάκι κάπου στο μειλ σου, θα πας δεν θα πας, θες δεν θες ή τι διαλέγεις απ’ τα δύο και σε μετράνε. Ας πούμε στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Κουμπί ναι ή όχι. Ημερολόγια του 2015. Κουμπί Α2 ή Α3. Εμένα με ενοχλούν λίγο αυτά, αλλά δεν ξέρω να πω γιατί. Το κουμπάκι ακόμα το ψάχνω, αχρείαστο να ‘ναι.

Εχθές, όπως κάθε δεύτερη, ήρθε ένα από αυτά για την κουζίνα. Αυτά δεν έχουν καν κείμενο. Στο θέμα είναι το όνομα αυτού που έχει γενέθλια και όλοι εμείς μέσα από τα όρια του διαχωριστικού αναρωτιόμαστε ποιος είναι αφού δεν είναι ένας από μας.

Αυτά μένουν αδιάβαστα. Όλα αυτά. Μα ήρθε μετά από καμιά ώρα και κάθισε ένα βαρίδι από πάνω. Ρωτούσε, χωρίς να ρωτά, έγραφε δηλαδή, αν θέλω να παραβρεθώ. Διάβαζα τη γραμμή δύο και την προσοχή μου αποσπούσε μια πρόταση κάτι γραμμές πιο κάτω με έντονα γράμματα. Άρχισα να θυμώνω, σκεφτόμουν θα μου λένε να πατήσω το κουμπάκι.

Eileen has requested that no black clothing is worn to the funeral. 


Μου κόπηκαν και οι θυμοί. Και οι σκέψεις. Και όλα. 

Αυτό.     

2 σχόλια: