Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

είσαι σαν τους ηλιόσπορους

Τους ανάλατους ηλιόσπορους.

Όχι αλατισμένους ,όχι πασατέμπους, που σε ξεγελάνε ότι έχουν γεύση και τρως μόνο αλάτι μέχρι να ζαρώσουν τα χείλη σου και μετά τους πετάς μακριά αηδιασμένος ψάχνοντας κάτι υγρό για να συνέλθεις.

Είσαι σαν αυτά τα μικρά ασπρόμαυρα σπόρια. Με το χοντρό περίβλημα και το μικρό περιεχόμενο.


Και αν θες να μάθεις γιατί διάβασε.

Θέλει τέχνη για να ανοίξεις κάθε έναν από αυτούς τους σπόρους και να μην καταστρέψεις το έπαθλο. Το περίβλημα είναι όλο υποσχέσεις και το εσωτερικό είναι δυόμιση φορές μικρότερο. Και αντί να γίνεται ασήμαντο γίνεται αμέτρητες φορές πιο σημαντικό. 

Τις περισσότερες φορές συντροφεύουμε άλλες ασχολίες με αυτή τη συνήθεια. Και όμως έχω πιάσει τον εαυτό μου να γίνεται εμμονή το να μασουλάω σπόρια και το οτιδήποτε άλλο να περνά σε δεύτερη μοίρα.

Όταν είσαι εσύ αυτός που έχει το σακουλάκι με τα σπόρια δεν θέλεις να το δίνεις. Θέλεις να τρως κατευθείαν απο εκεί. Να χώνεις το χέρι σου στο σωρό να ακούς τον ήχο που κάνουν ενώ τσακώνονται ποιο να διαλέξεις πρώτο. Αν σου ζητήσει κάποιος άλλος να τον κεράσεις απο το σακουλάκι σου, θα του πεις να ανοίξει τη χούφτα, θα δώσεις τόσα όσα εσύ νομίζεις και θα πεις και ένα "φτάνει, σε λίγο πάλι". Αν δεν έχεις εσύ το σακουλάκι τότε νιώθεις ζητιάνος. Η χούφτα ποτέ δεν είναι γεμάτη και αυτά δεν τσακώνονται ποιο να πάρεις πρώτο.



Στην αρχή νόμιζα ότι όλο αυτό έχει να κάνει με την κίνηση για να περνάει η ώρα. Και όμως η ώρα θα περνούσε με το κάτι άλλο που θες εσύ να συντροφεύεις αυτή την ιεροτελεστία. Νομίζω ότι όλα γίνονται για τη γεύση. Για να δεις τι διάολο γεύση έχει αυτό το πράγμα.

Και είναι σαν να έχει χαρακτήρα και να σε δουλεύει. Έχει σχήμα που δεν μπορείς να το καταπιείς χωρίς να το μασήσεις. Θα σου γδάρει το λαιμό. Και αν κάνεις και το μασήσεις χάνεται. Διαλύεται με την πρώτη δαγκωνιά. Γίνεται χίλια κομμάτια και εσύ παλεύεις απεγνωσμένα να το βρεις με τη γλώσσα να πάρεις λίγο από τη γεύση του και να το καταπιείς. Και αυτο σε κοροϊδεύει και κανει βόλτες μαζί με τα σάλια μέσα στο στόμα σου. Και εσύ θυμώνεις και καταπίνεις τα ίδια σου τα σάλια και ότι μπορεί να έχει απομείνει απο αυτο. Ενώ καταπίνεις ότι μπορείς έχεις ήδη τοποθετήσει ανάμεσα στα δόντια το επόμενο και αν είσαι τυχερός και δεν το καταστρέψεις ανοίγοντας το περίβλημα και αναγκαστείς να το πετάξεις, κάνεις αν όχι την ίδια, μεγαλύτερη προσπάθεια να γευτεις το σπόρο. Και αυτό σπάει σε χίλια κομμάτια για ακόμα μια φορά και σου γελάει ανάμεσα στα δόντια σου.

Όσο περνά η ώρα και η κοροϊδία συνεχίζεται γεμίζεις ένταση και κάθε φορά νομίζεις ότι αυτή είναι που θα τα καταφέρεις. Θα γευτείς. Και γεύεσαι.Γιατί ήρθε η στιγμή που διάλεξες αυτό που θα σε εκδικηθεί. Έχεις ανοίξει το περίβλημα και πριν δαγκώσεις έχεις νιώσει την πίκρα, αλλά η κίνηση έχει ξεκινήσει δεν μπορείς να την πάρεις πίσω. Σπάει και γεμίζει το στόμα σου πίκρα. Είναι εκείνο τα χαλασμένο που νόμιζες ότι δεν θα τύχει σε σένα. Και ενώ τόση ώρα πάλευες να γευτείς, τώρα παλεύεις να το βγάλεις από το στόμα σου. Αλλά δεν είναι μπουκιά για να το φτύσεις. Καμιά φορά ξεγελιέσαι και βάζεις τα δάχτυλα στο στόμα να αρπάξεις ότι μπορείς να το πετάξεις μακριά αλλά αγγίζεις τη γλώσσα σου και τα δόντια σου. Και δεν είναι πίκρα. Είναι κάτι πιο βαθύ, πιο δυνατό. Ό,τι πιο άσχημο έχεις γευτεί. Και παλεύεις αλλά έχει γίνει δικό σου τώρα. Προσπαθείς να το καταπιείς και δεν καταπίνεται. Πλένεις το στόμα σου με ότι έχεις εύκαιρο και πάλι δεν βοηθάει. Η γεύση που αναζητούσες είναι εκεί.

Και αυτό δεν το μοιράζεσαι ποτέ. Αν έτρωγες κάτι άλλο θα το έλεγες. Θα έκανες μορφασμό και θα ενημέρωνες. Έφαγα κάτι ξινό, κατι πικρό κατι αλμυρό. Αλλά αυτό όχι. Την πίκρα που σου χαρίζει ένας σπόρος ποτε. Λες και είναι ντροπή. Ξεπλένεις το στόμα σου και συνεχίζεις να καθαρίζεις σπόρια. Και το επόμενο σου φαίνεται και αυτό πικρό και αναρωτιέσαι αν όλα θα τύχουν σε εσένα. Όμως είναι μόνο ότι σου άφησε το προηγούμενο. Η πίκρα που δεν θέλει να σε εγκαταλείψει.

Και συνεχίζεις να μασάς και κάποιες φορές ξεχνάς και πέφτεις στην παγίδα να προσπαθείς να γευτείς και πάλι θα βρεθεί εκείνο που θα είναι πάντα έτοιμο να σε εκδικηθεί. Να σου θυμίζει τι προσπαθείς να κάνεις και τι είναι ικανό να σου προσφέρει οποιαδήποτε στιγμή.

Και όταν μετά από ώρες κάνεις το λάθος και αρχίσεις να γυροφέρνεις τη γλώσσα μεσα στο στόμα σου και ανακαλύπτοντας ψήγματα από τα σπόρια σου προσπαθήσεις να θυμηθείς τι ήταν αυτό που έφαγες, μόνο τα απομεινάρια από εκείνα που σε εκδικήθηκαν είναι ικανά να σου δώσουν ξεκάθαρα την απάντηση.

Κατάλαβες;

Έτσι είσαι. Σαν τους ανάλατους ηλιόσπορους.

6 σχόλια:

  1. Αξίζει, όμως, να μην δοκιμάσεις, να μην γνωρίσεις, να μην κάνεις το σφάλμα να γοητευτείς, να αφεθείς στις πιθανότητες και το άγνωστο; Είναι η γεύση που θα σε απογοητεύσει αρκετά ισχυρός λόγος για να μην γεύεσαι;

    Το ερώτημα μάλλον είναι αν η γεύση των ψηγμάτων που θα σε γοητεύσουν, που θα καταπιείς και θα κάνεις δικά σου, είναι αρκετά δυνατή για να καλύψει την πίκρα και το κενό των υπολοίπων.

    Προσωπικά συνεχίζω να μασάω, και οι χαλασμένοι ηλιόσποροι, οι διαφορετικοί, γίνονται μια στιγμιαία υπενθύμιση πως η γεύση, και η πίκρα, είναι κομμάτι μου, δική μου.

    υ.γ: και όμως κάτι μου διαφεύγει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. (Βρήκα έναν ενικό, να τον κρατήσω;)

    Κανένας λόγος δεν είναι τόσο ισχυρός ώστε να μου στερήσει την κίνηση, οποιοδήποτε και αν είναι το αποτέλεσμα στη γεύση μου. Δυστυχώς, για κάποιες φορές.

    Και την πίκρα, την κάνουμε κομμάτι μας πιο πολύ από κάθε άλλη γεύση. Έτσι δεν είναι;

    υ.γ.: αυτό που σου διαφεύγει, είναι αυτό που διαφεύγει και σε εμένα την ίδια, το κείμενο το έγραψα σχεδόν ένα χρόνο πριν και απλά τώρα δεν έχω ιδέα τι να το κάνω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (Όπως μπορείς!)

    Είμαστε όλοι παραδείγματα, και κάθε παράδειγμα έχει τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν την ύπαρξή του. Είναι αυτές που το διαφοροποιούν, που το ορίζουν, που κάνουν την ιστορία του λιγότερο συνηθισμένη και φορτική, πιο ιδιαίτερη. Ναι, την επιβεβαίωση ότι υπάρχεις δεν την ξεχνάς, την ενστερνίζεσαι.

    υ.γ: Το κείμενο πάει πια, πλέει στο δίκτυο. Άφησέ το. Μπορεί να συναντήσει κάποιον που να καταλάβει καλύτερα τι μας διαφεύγει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. (Νομίζω ότι τον καταφέρνω...)

    "Ναι, την επιβεβαίωση ότι υπάρχεις δεν την ξεχνάς, την ενστερνίζεσαι."
    Έχεις δοκιμάσει να κάνεις και αλλιώς; Δε βγαίνει...

    υ.γ. Το κείμενο θα το αφήσω να κάνει όπως νομίζει, αν και δε συνηθίζω να διαπιστώνω ότι κάτι μου διαφεύγει και να το αφήνω να περνάει έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όντως, δεν βγαίνει. Μετουσιώνεται, ωστόσο, με τον καιρό, παίρνει μια πιο οικεία μορφή και είτε πονάει λιγότερο, είτε πονάμε λιγότερο. Κάτι ανάμεσα μάλλον.

    υ.γ: Άσε και κάτι να μας διαφεύγει. Κάνε μια εξάιρεση... Έτσι, για χάρη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. (θα κάνω το υ.γ. βασικό κείμενο, υπέρβαση στην υπέρβαση)

    Άντε για χάρη σου θα το αφήσω! Έναν σε έχω, να σε πικράνω; :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή