μπαλονάκι

(Επειδή κάποιος το ήθελε εδώ...)

Έχω ένα κόκκινο μικρό μπαλόνι τις τελευταίες μέρες στο σπίτι.

Δεν είναι τόσο φουσκωμένο όπως στην αρχή.

Αρχίζει και ζαρώνει με τον καιρό. Ίσως να ξεβάφει και λίγο.

Μα είναι όμορφο νομίζω. Και πάνω στο μαύρο πάτωμα τόσο ξεχωριστό.

Καμιά φορά ξεχνώ ποιος ήταν ο λόγος που το φουσκώσαμε.

Είναι όμως όλο κόλπα αυτό το κόκκινο μικρό.

Ο καιρός είναι ακόμα ζεστός και ας είναι Νοέμβρης. Έχουμε ανοιχτά πάντα κάποια μπαλκονόπορτα.

Έτσι αυτό το κοκκινάκι δεν σταματά να κουνιέται.

Είναι φορές που θέλει να πάει παρακάτω αλλά δεν μπορεί.

Σκαλώνει σε κάποιο αρμό ή στο στόμιό του με τον μικρό κόμπο που το κρατάει στη ζωή και δεν έχει δύναμη να πάει πιο πέρα.

Πόσο παράξενο…ένα δέσιμο είναι αυτό που το κρατά στη ζωή και είναι αυτό που δεν το αφήνει να πάει παρακάτω.

Στην αρχή το είχαμε πάνω στο τραπέζι μαζί με τις υπόλοιπες χειροτεχνίες. Όταν όμως τις μαζέψαμε όπως και τη γκρι τσόχα που προστατεύει την τραπεζαρία σε περίοδο δημιουργίας το αφήσαμε να πέσει στο πάτωμα.

Από τότε δεν το έχουμε ενοχλήσει ξανά.

Κανείς από τους δύο δεν το έχει πιάσει.

Να μόλις έπεσε πάνω στα αθλητικά μου παπούτσια και προσπάθησε να βγει από τη μπαλκονόπορτα.

Το κατωκάσι όμως είναι τόσο ψηλό για αυτό το πιτσιρίκι.

Παρόλα αυτά σκύβω να το δω που έχει κρυφτεί πίσω από την κουρτίνα και να επιβεβαιώσω ότι δεν έχει βγει έξω να το σκάσει.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας περνάμε συχνά από δίπλα του.

Ποτέ όμως δεν το κλωτσάμε να πάει ψηλά όπως κάναμε καμιά φορά παιδιά.

Και εκείνο όλο και κάποιο κόλπο κάνει με το ρεύμα που δημιουργεί το περπάτημα μας δίπλα του.

Γράφει και κάτι πάνω. Με λευκά γράμματα. Μα διαπιστώνω ότι ποτέ δεν έκανα τον κόπο να διαβάσω τι λέει. Έχει και ένα κύκλο που σχηματίζεται από αστεράκια.

Τις περισσότερες φορές το ξεχνώ. Και αυτό βρίσκει τον τρόπο και μου κάνει «τσα» σαν να παίζαμε κρυφτό.

Μια στο παιδικό δωμάτιο, μια στο μπάνιο, άλλοτε κάτω από το τραπέζι ή στην άκρη του διαδρόμου. Μια φορά το πέτυχα μπλεγμένο μαζί με τα άπλυτα που είχα αφήσει στο πάτωμα.

Σήμερα που τριγυρνώ όλη μέρα στο σπίτι κάνοντας δουλειές διαπιστώνω ότι είναι πάντα κάπου δίπλα στα πόδια μου.

Είναι τόσο σοβαρό και αμίλητο.

Πέφτει συνέχεια πάνω στα έπιπλα λες και δεν τα βλέπει. Ποτέ όμως δεν διαμαρτυρήθηκε. Πάντα αθόρυβο.

Προχθές που ήρθαμε στο σπίτι αργά πέρασε αρκετή ώρα για να διαπιστώσω ότι δεν το είδα. Ήμουν και κουρασμένη. Άρχισα να το ψάχνω σε όλο το σπίτι και με πανικό διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να του φωνάξω για να εντοπίσω που είναι. Δεν θα μπορούσε να απαντήσει.

Το ανακάλυψα πίσω από την πόρτα του μπάνιου να παίζει κρυφτό στα κόκκινα πλακάκια του. Το κοίταξα με ύφος άγριο αλλά ανακουφισμένη. Τράβηξα την πόρτα και έφυγα αφήνοντάς του χώρο να κάνει καινούργια κόλπα.

Σήμερα του έδειξα ότι μου έφυγε ο θυμός. Έσκυψα το κεφάλι τρεις τέσσερις φορές και του χαμογέλασα πονηρά.

Τώρα το κοιτάω πίσω από τον ώμο μου και πάλι χαμογελώ.

Είναι ακόμα εκεί κρυμμένο πίσω από την κουρτίνα και νομίζω παλεύει να βγει από τη μπαλκονόπορτα.

Πάω να το μαλώσω λίγο γιατί δεν είμαι έτοιμη ακόμα να το χάσω.