Ναι ρε παιδί μου ένα γατί. Ήμουν του σκυλιού αλλά να που μου
έτυχε γατί. Ο έρωτας είναι τυφλός δε λένε;
Βέβαια φταίει και αυτός. Νομίζει ότι είναι σκύλος, έρχεται μόλις
τον φωνάξω, κάνει χαρά μόλις με δει και πηδάει και με τα τέσσερα πόδια ταυτόχρονα.
Σκαρφαλώνει στο τζίν μου μέχρι το μπούτι και με αφήνει να τον πηγαίνω ρομαντικές
βόλτες σε όλο τον ακάλυπτο. Αν σκύψω ανεβαίνει στη μπλούζα μου και γραπώνεται
από το λαιμό μου. Φαίνεται άμαθος στον έρωτα και γίνεται βίαιος. Μου σκίζει τη
μπλούζα και μου αφήνει νυχιές.
Μόλις σταθώ στην πόρτα και φωνάξω «αλητάκο!» ξετρυπώνει από
το πουθενά και αρχίζει να γραπώνεται από παντού. Με αφήνει να νομίζω ότι τον κάνω ότι θέλω. Μερικές
φορές στέκομαι εκεί χωρίς να τον φωνάξω και τον χαζεύω να κάνει προπόνηση
πεζοναυτών, περνώντας μια πάνω και μια κάτω από τα πατήματα της σιδερένιας σκάλας
που βρίσκεται ακουμπισμένη στο τσιμέντο. Νομίζω ότι θέλει να φτιάξει κορμί για
να με κερδίσει. Παίζει κρυφτό μόνος του με τα χορτάρια και νομίζει ότι θα ζηλέψω.
Τραβάει καλώδια και μετά κοιτά πίσω του όλο καχυποψία σαν να είναι έτοιμος για
καβγά θέλοντας να μου δείξει πόσο άντρας είναι.
Το σπίτι του είναι ένας αρκετά μεγάλος ακάλυπτος πίσω από τη
δουλειά που κάνω τώρα. Θα μπορούσα να μείνω εκεί με ένα γατί. Θα έκανα το
λεβητοστάσιο σαλόνι και το χειμώνα που θα είχε ζέστη θα καλούσα φίλους. Έχει
και μια βρύση κοντά. Θα μπορούσαμε να βγαίνουμε κάποια ζεστά βράδια για νερό.
Το κάναμε μια δύο φορές, μα είναι που ακόμα μόνο εγώ έχω δουλειά και όλο εγώ
πληρώνω όταν πάω και την ανοίγω.
Στεκόμαστε συχνά κοντά στη μάντρα και ακούμε μουσική από τα
πουλιά του γείτονα. Καμιά φορά τρομάζω ότι θα τον συνεπάρει τόσο το τραγούδι
που θα ορμίξει πάνω από τη μάντρα και θα πέσει πάνω στους τραγουδιστές.
Νομίζω δεν ταιριάζουμε και πολύ. Μα «παρ’ τα μάτια μου και
δες» δε λένε; Είναι που έχει γίνει η δύναμη μου. Όταν κάτι πάει στραβά, που πάει
συχνά, όταν πρέπει να διαφωνήσω με κάποιον, που το κάνω και αυτό συχνά, βγαίνω
στην πόρτα και φωνάζω «αλητάκο». Δεν χρειάζεται πάνω από ένα λεπτό για να φύγουν
όλα. Και αν δεν έχω τη δύναμη καν να φωνάζω το όνομά του, θα περπατήσω στον ακάλυπτο
θα μείνω για λίγο εκεί με κλειστά τα μάτια και σε λίγα δευτερόλεπτα θα νιώσω
νυχάκια στα πόδια μου. Μου έχει πάρει το μυαλό σας λέω έτσι όπως τυλίγεται στα
πόδια μου και γουργουρίζει στο κάθε άγγιγμα του χεριού μου.
Το ένιωθα όμως ότι αυτή η σχέση θα κρατούσε λίγο. Είτε γιατί
εγώ θα έπρεπε τελικά σε δύο εβδομάδες να φύγω, είτε γιατί εκείνος θα είχε τάξει
αλλού την αγάπη του. Θα μπορούσα να κλεφτώ μαζί του και να μείνουμε στο δικό
μου σπίτι. Μα ένα πρωί ήρθε η άλλη. Δώδεκα χρονών με ένα πορτοκαλί φουστανάκι
και κάτι μπλε πέδιλα. Που να σταθώ με τη φόρμα και τα διπλάσια και παραπάνω χρόνια από εκείνη.
«Σας ενοχλεί το γατάκι μου; Ο τίγρης;»
Εντάξει να έχεις άλλη. Μα να μη μου πεις καν το αληθινό σου όνομα;
Τι να πω ρε αλήτη.
Πρώτη φορά με αφήνουν για μικρότερη.
Χαλάλι της
 |
| γόης |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου