μια μέρα Ζμπίστα

Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πόσο ηδονίζομαι, μέσα στη διακριτικότητα που με χαρακτηρίζει, να έχω άποψη για καταστάσεις που κατά κανόνα τις ζω απ’ έξω. Και το χειρότερο; Δίνουν και σημασία στην άποψη μου!

Μαζευτήκαμε λοιπόν στην πίστα, ο Πρωτάρης, το Πρεζάκι, ο Παλιός αλλά Αργός και εγώ, γνωστή και ως η γκόμενα του Παλιού αλλά Αργού.

Ο Παλιός αλλά Αργός είναι γνωστή κατηγορία. Πάει στην πίστα όποτε το θυμούνται τα οικονομικά του, λέει ότι κάνει ασκήσεις χωρίς φρένα, γιατί είναι τόσο αργός που δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο, παραδίδει μαθήματα μόνο σε πρωτάρηδες και μοιράζει το εγχειρίδιο twist of the wrist λες και παίρνει ποσοστά από την προώθηση. Και έχει και τη γκόμενα να καμαρώνει λες και είναι η Andriana του Stoner ή η μάνα του Marquez.

Το Πρεζάκι είναι ο γνωστός τυπάς, “έχω μηχανάκι χρόνια, αλλά θα μπω όταν είμαι έτοιμος”. Μέχρι τότε θα κρεμιέται στα κάγκελα της πίστας για να δει ακόμα και ποδήλατο με βοηθητικές να περνάει, θα σκύβει και θα παίρνει τζούρες από τις εξατμίσεις των υπολοίπων και θα γυρνάει από τέντα σε τέντα ρωτώντας "φιλαράκι να πιάσω λίγο λάστιχο;"

E, o Πρωτάρης είναι ένας συμπαθέστατος νέος, πάνω από τα τριάντα που αποφάσισε σε αυτή την τρυφερή ηλικία να κάνει μια γυροβολιά στην πίστα. Για δικά του δερμάτινα ούτε λόγος. Μια ολόσωμη φόρμα από την οργάνωση, και αφού πρόκειται για δύο μέτρα παλικάρι, τα μανίκια του φτάνουν μέχρι τους αγκώνες και οι πλαστικοί σύνδεσμοι που φτάνουν αναγκαστικά στις μασχάλες του προσδίδουν μια χάρη χαρλεά. Μια τρύπα στη ραφή εκεί ανάμεσα στα πόδια κοντά στη δική του ραφή, είναι απαραίτητη για σωστό αερισμό. Βέβαια όταν αρχίζουν όλοι να χώνουν δάχτυλα για να δουν πόσο μεγάλη είναι η τρύπα τα πράγματα δυσκολεύουν.

Περιμένοντας να μπει έχει φάει τα δάχτυλα, όχι μόνο τα νύχια μέχρι την πρώτη άρθρωση και από τα δύο χέρια. Ευτυχώς έχει φορέσει μπότες και γλιτώσαμε τα πόδια. Ενώ σηκώνεται να αποχαιρετίσει την παρθενιά του, μας χαιρετά δια χειραψίας, μας φιλά σταυρωτά έναν έναν και ενώ τον σταυρώνω για το “καλό δρόμο” εντοπίζω με την περιφερειακή μου όραση το ασθενοφόρο για το ενδεχόμενο λιποθυμικού επεισοδίου.

“Αν μου βγάλουν καρό σημαία πρέπει να βγω ε; Και αμα δεν βγω; Τι θα μου κάνουν;”. Ήταν τα λόγια του πριν δούμε για τελευταία φορά το γυαλισμένο αριστερό του μάτι να χάνεται πίσω από την καθρεφτιζέ ζελατίνα του κράνους του.

Στο εικοσάλεπτο session του πρέπει να συγκέντρωσε όλους του οργασμούς που είχε ή θα ήθελε να έχει ή ούτε καν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να έχει σε ολόκληρη τη ζωή του. Όταν βγήκε δεν δεχόταν να κατέβει από το μηχανάκι του, του έτρεχαν τα σάλια και από τα μπερδεμένα του λόγια ξεχωρίσαμε τα εξής:

‘Μαλάκες δεν υπάρχει

Βραβείο

Είμαι και γαμώ

Μηχανάρα μου’

Και κάτι άλλα που απαγορεύεται να τα μεταφέρω. Προσπαθήσαμε να τον κατεβάσουμε αλλά είχε τα χέρια στο τιμόνι σαν κολλημένα με logo, οπότε τον αφήσαμε να χαλαρώσει και τον τραβήξαμε σε ανύποπτη χρονική στιγμή.

Η μέρα συνεχίστηκε ακριβώς ίδια. Χαιρετισμός δια χειραψίας και σταυρωτό φίλημα πριν την είσοδο και άναρθρες κραυγές κατά την έξοδο. Και έκλεισε με κάτι σουβλάκια και μπύρες. Τα σουβλάκια ψιλοχάλια, αλλά οι μπύρες υπέροχες αν και δεν ήπια.

Μετά από τόσες ώρες και τόσες συζητήσεις για μηχανάκια ο Πρωτάρης μου είπε κάτι σαν:

‘Καλά, τώρα που σε γνώρισα, η άποψή μου για τις γκόμενες και τα μηχανάκια άλλαξε τελείως. Μου γκρέμισες έναν κόσμο και δεν το περίμενα ποτέ!’

Ψηλέ δεν στο είπα…

Και εγώ τώρα που σε γνώρισα, άλλαξε τελείως η άποψη μου για τους άντρες και τη σχέση τους με τα μηχανάκια.

(Καλά χιλιόμετρα παιδιά!!!)