δεν έχω φύγει

- Πες μας playbobill γιατί βρίσκεσαι απόψε εδώ μαζί μας.

- Με λένε playbobill, έχω ένα χαρτί που λέει ότι είμαι πολιτικός μηχανικός, δε θυμάμαι ούτε που είναι το χαρτί ούτε το πολιτικός μηχανικός, και μόλις χθες έκλεισα τα 31.

Πρόσφατα βρήκα δουλειά. Θα κάνω μαθήματα σχεδίου σε ενήλικες που δουλεύουν σαν πολιτικοί μηχανικοί. Δέκα ευρώ την ώρα, δύο ώρες την εβδομάδα και βλέπουμε. Είκοσι ευρώ την εβδομάδα δε λύνουν προβλήματα μα δε δημιουργούν κιόλας.

Στο σπίτι με υποδέχτηκαν με καπελάκια στο κεφάλι σερπαντίνες και μια τούρτα. Γιατρέ μου πείτε μου, εγώ δεν έχω καταλάβει καλά; Δεν έχω δουλειά και θα κάνω μαθήματα σε ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν μια δουλειά που δεν υπάρχει. Γιατί τόση χαρά;

Ναι δεν είμαι αχάριστη. Ναι δίκιο έχετε. Άλλοι δεν έχουν καθόλου. Ναι όπως τα λέτε γιατρέ μου.

Να προχθές μου είπε και ο πατέρας μου ότι τώρα που βρήκα δουλειά δε χρειάζεται να ψάχνω να φύγω στο εξωτερικό. Βολεύτηκα λέει και εγώ και που να τρέχω. Να κάνω και κάνα παιδί. Τι θέλει ένα παιδί; Είκοσι ευρώ τη βδομάδα θέλει και αγάπη. Τα 'χεις όλα.

Την τελευταία φορά γιατρέ που πήγα να ψωνίσω αγάπη πιστέψτε με είχε κάτι παραπάνω από πενήντα ευρώ, βάλε και το παιδί, ξεφύγαμε. Και για καθημερινή χρήση δεν είναι. Πιο φθηνά είναι και μπαίνουν στο σπίτι  χαράτσια, φόροι, δάνεια. Τέτοια παίρνουμε. Αν όχι κάθε μέρα, μέρα παρά μέρα.

Ναι δεν παραπονιέμαι γιατρέ, όχι πολύ δηλαδή. Και προσπαθώ και κάνω και δουλειές που δεν τις θέλει το χαρτί στο βιογραφικό μου. Είναι που θα θελα μόνο να είναι λίγο αλλιώς. Να είχα δουλειά κανονική. Ένα μισθό αξιοπρεπή. Ούτε πολλά ούτε λίγα. Δεν θέλω τα πολλά μα με τα λίγα δε ζεις.

Όχι αφεντικό δε θέλω, υπάλληλος δε με πειράζει. Μα να μπορώ να κλέβω λίγο χρόνο να μπαίνω fb να μιλάω σε εκείνον. Και ύστερα να βρίζουμε μαζί το αφεντικό που μου το έκοψε και να γελάμε. Και να μπορώ στην παρατήρηση να υπερασπιστώ τον εαυτό μου αν έχω δίκιο, χωρίς να φοβάμαι και να σκύβω το κεφάλι.

Να μπορούσαμε ακόμα στο τραπέζι να μιλάμε για ταξίδια που δεν θα κάνουμε ποτέ. Ακόμα και αυτά τα κόψαμε. Μιλάμε για ασφάλειες που δεν θα πληρώσουμε ποτέ.

Σήμερα έσπασα ανάμεσα σε μια γραμμή τηλεφωνίας των δεκαπέντε ευρώ. Εκείνος στη δουλειά που δεν πληρώνεται και εγώ στο σπίτι.

Πάμε να φύγουμε. Δεν αντέχω άλλο. Πάμε να φύγουμε. Δε με χωράει ο εαυτός μου εδώ. Πάμε.

Τι να μου πει και αυτός γιατρέ. Τι άλλο να μου πει.

Πριν από οκτώ μήνες έφυγε ένας και τον άλλο μήνα θα πάει και εκείνη να τον βρει. Εκείνη χωρίς να έχει βρει δουλειά. Τι να κάνει μισή μαζί μας. Μαζί σας. Σε λίγο φεύγει και ο άλλος. Για τρεις μήνες και αν πάνε καλά τα πράγματα θα πάρει και τη γυναίκα και το παιδί κοντά. Το παιδί ούτε ενός και άντε να το πείσει ότι το κάνει για εκείνο. Ίσως δεν αντέξει και η άλλη. Φύγει έτσι και βλέπουμε.

Και όλοι αυτοί δέκα μέτρα από τα μάτια μου. Και τόσοι και άλλοι τόσοι δέκα μέτρα από οποιουδήποτε τα μάτια.

Τα ξέρετε αυτά γιατρέ. Τι σας τα λέω. Ξέρω είναι και άλλοι έτσι και χειρότερα. Να μην παραπονιέμαι.

Καλά γιατρέ.

Είμαι το playbobill, είμαι πολιτικός μηχανικός και τελικά δεν έχω φύγει.

Ακόμα.