Εκείνη

Την περασμένη Κυριακή ήρθε Εκείνη να με δει. Άνοιξε με τα κλειδιά της. Εκείνη έχει τα πρωτότυπα εγώ φωτοτυπίες. Ήταν ακριβώς όπως τη θυμόμουν. Απόλυτη. Ακραία. Κτητική. Εγωίστρια. Με μια λέξη, τέλεια.

Τη χάζευα να κινείται στο χώρο και θυμήθηκα όλες εκείνες τις φορές που με ρημαγμένη ψυχή και μισή φωνή ήθελα να πω μου αρκεί αυτό μόνο, μου αρκεί, μα τελικά έβγαινε η δική της η φωνή και σταθερά συλλάβιζε όλα ή τίποτα.

Την είδα ακόμα μια φορά να χτυπά με δύναμη τον εαυτό της σε κάθε γωνιά του σπιτιού και να παραμένει αριστοκρατικά αράγιστη, ενώ εγώ γινόμουν θρύψαλα στην παραμικρή της κίνηση.

Όλο το βράδυ έτσι να κυλά. Και όταν ξημερώματα πια είχα βυθιστεί στην απελπισία την είδα έτοιμη να φύγει. Μετρούσα τα σίγουρα βήματά της προς την πόρτα. Ήταν η ώρα που έπρεπε να φωνάζω, φύγε με καταστρέφεις, και να βρίζω κλαίγοντας ακούγοντας την πόρτα να κλείνει με θόρυβο και το κλειδί να γυρνάει τρεις φορές. Αντί για αυτό, της πρότεινα

Κάτσε και θα τα βρούμε.

Στάθηκε. Πιο πολύ γιατί ξαφνιάστηκε παρά για να τα βρούμε. Γύρισε και με κοίταξε γέρνοντας ελάχιστα το κεφάλι της στο πλάι. Τα χείλη της σφραγισμένα, ένα αμφίβολο χαμόγελο χόρευε στην αριστερή άκρη τους, και όμως άκουγα αργά και καθαρά τη φωνή της.

Δεν θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια. Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά, τα χρόνια μένουν άδεια.

Και έφυγε χωρίς να μου δώσει περιθώρια. Αυτή τη φορά χωρίς να χτυπήσει την πόρτα πίσω της με θόρυβο. Την άφησε να κλείσει με το βάρος της, δε γύρισε ούτε μισή φορά το κλειδί και ήταν το χειρότερο που μπορούσε να κάνει.

Έστρεψα το βλέμμα μου στην αντίθετη πλευρά. Κοίταξα την ομπρέλα, το παλτό, τα παπούτσια. Ήθελα να βεβαιώσω τον εαυτό μου ότι δεν θα κουβαλούσα τίποτα περιττό. Θα γυρνούσα βρεγμένη ως το κόκαλο, τσακισμένη από τον αέρα, με ματωμένα όλα τα μέλη μου, φανερά και άφαντα, από την κορφή ως τα νύχια.

Ένα αμφίβολο χαμόγελο άρχισε να χορεύει στην αριστερή άκρη των χειλιών μου. Θα γυρνούσα πιο μισή από ότι ξεκίνησα. Μα θα την ακολουθούσα. Εννοείται θα την ακολουθούσα.

Πάλι.