για γούστο και όχι

Ίσως καμιά τιμωρία και αυτή μόνο για το γούστο του πράγματος. Πχ. Γράψε ένα ποστ μέχρι τις 7 απόψε

Πανικός. Γιατί δεν είναι μόνο τι σου ζητάει, αλλά κυρίως ποιος στο ζητάει. Στην ουσία προτροπή είναι, έτσι για το γούστο του πράγματος, αλλά μου φαντάζει απαίτηση. Απαίτηση στην οποία ψοφάω να συμμορφωθώ.

Πανικός. Ίδιος με τον προχθεσινό. Εκείνον που με ξύπνησε, πάλι, γύρω στις 4 το πρωί. Ανάσκελα με την καρδιά να σφυροκοπά. Που την ένιωθα να χτυπά από το στρώμα προς το σώμα και όχι το αντίθετο. Το σωστό και καλά. Σαν να έπεσε από τη θέση της κατακόρυφα και να έκατσε στο δέρμα χιλιοστά πάνω από το κατωσέντονο. Το κορμί πάλλεται ολόκληρο και χρειάζομαι στιγμές για να καταλάβω αν ευθύνονται οι χτύποι μου, ή κουνιέμαι στα απομεινάρια ενός σεισμού. Και μέχρι να συνέλθω έχω εντοπίσει, με το λιγοστό φως, λευκή σελίδα το ταβάνι πάνω μου. Σαν αυτές που έμεναν καιρό πάνω στο τραπεζάκι σε ένα χολ. Με το μισό τους κάτω από το τηλέφωνο, μα το ολόκληρό τους ελαφρά κιτρινισμένο και λίγο ζαρωμένο. Και η λάμπα πάνω μου μόνο με το καλώδιο, αφού τόσα χρόνια δεν αξιώθηκα ούτε ένα χάρτινο φωτιστικό να βάλω, σαν καρφωμένο μολύβι κάπου στη μέση της σελίδας. Η άκρη του καλωδίου στο ταβάνι όπως χώναμε τα μολύβια στις γόμες μας και τα αφήναμε να στέκουν όρθια. Και η λάμπα σαν τη δική του ενσωματωμένη, μισό χρησιμοποιημένη γόμα.

Οριακά ανασαίνω, όχι για το γούστο του πράγματος, αλλά να μη μου ξυπνήσουν οι από πάνω ή οι από κάτω. Μα πιο πολύ να μην ξυπνήσω εγώ και ζητάω να γράφω στο ταβάνι ξημερώματα.