κλίνοντας το need

Δεν έχω καταφέρει ακόμα να βάλω αυτό να παίζει πίσω από κάτι άλλο που κάνω. Κάθε φορά κάθομαι και το κοιτώ. Και τώρα δίπλα μου το έχω να με αποσυντονίζει, μα δεν έχω να κάνω αλλιώς.

Μια κοπέλα περπατά με κλειστά τα μάτια πάνω από ένα παχύ χαλί στο διάδρομο ενός ξενοδοχείου. Στην πόρτα στο τέλος του διαδρόμου την περιμένει. Σχεδόν υποφέρω που δεν ακούω το θόρυβο από τα τακούνια της.

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να φτιάξω μια ιστορία. Μια για εκείνον, μια για εκείνη, μια για τους δύο μαζί και από μια για εκείνους που λείπουν. Όλες μου βγαίνουν λίγες.

Εκείνη αρχίζει να γδύνεται και να χορεύει, αφού λίγο πριν της έδεσε τα μάτια και της πέρασε στο λαιμό κάτι που δεν ανήκει σε κανέναν. Δεν έχει μπροστά του την κοπέλα. Δε βρίσκεται στο δωμάτιο, στο ξενοδοχείο, στην πόλη ή κάπου που να μπορείς να το προσδιορίσεις.

Για μια στιγμή δείχνει να τοποθετεί τον εαυτό του μέσα στο δωμάτιο. Μπορεί και χαμογελά. Μέχρι που χορεύει για δευτερόλεπτα.

Και από πίσω να παίζει

you need some sunshine

you need some daylight

Και όμως δε φτάνει. Δεν μπορούμε να πούμε εμείς στους άλλους τι τους χρειάζεται και τι όχι. Αυτό το γιου νιντ παίζει να ακούγεται και σα βρισιά κάποιες φορές όταν καλά καλά δεν ξέρεις να πεις το άι νιντ.