δήλωση

Πριν κάτι μέρες τα έβαλα με έναν κόκορα. Εννοείται νίκησα. Τι να σου κάνει το ζωντανό ψόφιο.

Αυτά είναι τα καλά να έχεις συγγενείς σε χωριό. Τα κακά είναι που το κοτόπουλο έρχεται ολόκληρο. Σε σακούλα. Ευτυχώς όχι μαύρη. Και το λαρύγγι κομμένο οριακά κάτω από το λειρί. 

Πολύ μαύρο και πολύ κίτρινο, βρομούσε κοτοπουλίλα, έτσι όπως πρέπει να βρωμάνε όλα τα κοτόπουλα.  Λίγο λιπόσαρκο μου φάνηκε, μάλλον θα είχε πέσει πολύ κυνηγητό με τις κότες.

Το ξάπλωσα στο νεροχύτη και έβγαλα τα μαχαίρια μου. Ένιωθα να έχω σμίξει τα φρύδια Είχα σηκώσει και το πάνω χείλος σε μια έκφραση αηδίας. Προσπαθούσα να παίρνω όσο πιο κοφτές ανάσες γινόταν. Είχα βάλει και το νερό να βράζει να το θερμίσω που λέει και η γιαγιά μου.

Τα μαχαίρια μου δεν τα κατάφερναν να το κόψουν. Οπότε έπιασα και με τα δυο χέρια και άρχισα να τραβάω μέλη όπου υπήρχε άρθρωση. Έπρεπε να το κόψω. Έπρεπε να φάμε. Η προσπάθεια μου με έκανε σιγά σιγά να συνηθίζω. Να ξεχνάω την αηδία μου. Στο πρώτο κρακ που έκαναν τα κόκαλα στάθηκα για να καταλάβω τι είχα κάνει. Και δεν ήταν και ακριβώς κρακ. Κρικ, πιο γλυκό. Ενοχλήθηκα για δευτερόλεπτα και συνέχισα, αφού συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να τα καταφέρω.

Το διαμέλισα όλο με τα χέρια. Μέχρι να κόψω το μισό το είχα συνηθίσει. Στο τέλος κοίταξα και με καμάρι τι είχα κάνει. Το έβαλα να βράσει. Έχυσα το αίμα από τη λεκάνη που το έπλυα στο νεροχύτη, έκλεισα καλά τη σακούλα με ότι είχα πετάξει, την κατέβασα στον κάδο και έπλυνα με ξύδι και χλωρίνη.

Μισή ώρα μετά το σπίτι μοσχοβολούσε κοκκινιστό χωριάτικο κοτόπουλο με μπαχάρι, γαρύφαλλο και κανέλα. Τίποτα δεν ομολογούσε ότι είχα κάνει κομμάτια ένα ψόφιο ζωντανό πριν από λίγο. Ούτε κοτόπουλο ούτε ζημιά. 

Το σέρβιρα με κάτι χωριάτικες χυλοπίτες και έγινε χαμός. Δεν έμεινε τίποτα. Εκεί που ήμουν έτοιμη να ξανακαμαρώσω δήλωσα:

Αυτό με το κοτόπουλο μην ξαναγίνει.