άπλυτα

Προσπαθώ να μαζέψω τα άπλυτα. Η ώρα είναι κάπου 3:30 το μεσημέρι και πρέπει να προλάβω το νυχτερινό ρεύμα. Σκούρα θα βάλω, κάλτσες, τζιν, στους 90, να τα κάψω.

Έχω σκύψει να μαζέψω κάτι κάλτσες και μου φαίνονται αδικαιολόγητα βαριές. Το ίδιο και ένα μαύρο φανελάκι του.

Δεν προλαβαίνω να βάλω το επόμενο άπλυτο ρούχο στον κάδο και στέκεται μπροστά μου.

Στο δεξί ένα τζιν από το μπατζάκι που σέρνεται ακόμα στο πάτωμα, δεν πρόλαβα ούτε τη ζώνη να βγάλω και η αγκράφα γδέρνει τα πλακάκια. Στο αριστερό πρόλαβε να βάλει το χέρι του, αυτό και τίποτε άλλο.

- Τα εισιτήρια για Αγγλία το Φεβρουάριο είναι 60 ευρώ.

- Πήγαινε-έλα;

- Όχι ρε χαζή, τι σε νοιάζει το έλα;

Το τζιν πέφτει ολόκληρο στο πάτωμα. Πριν προλάβω να τον αγκαλιάσω χτυπάει το τηλέφωνο επίμονα.

Τρέχω στο διάδρομο και ακούω πίσω μου η μάνα σου πάλι!, χαμογελάει και το βλέπω χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω.

Χαρούμενη ακούγεσαι παιδί μου. Και εγώ σε πήρα πάλι γιατί ο μπαμπάς εδώ έχει κέφια. Γυρνάει γύρω γύρω και όλο μονολογεί "τι καλός μπαμπάς που είμαι πήρα γαρίδες για την κόρη μου". Ήθελα να τον ακούσεις.

Δεν τον άκουσα. Άκουσα το κουμπί του πλυντηρίου να γυρνά στο πρόγραμμα για τα ευαίσθητα. Και το πρόσωπο μου μπήκε στην πρόπλυση. Ευτυχώς ο μπαμπάς δεν έχει ιδέα για τους 90 βαθμούς που ετοιμάζω. Προς το παρόν.

Με βλέπω να κουβαλάω άπλυτα.