δε θέλω να θυμάμαι

Το πρωί έβγαλα τρία καρύδια με τα τσόφλια στο μπαλκόνι. Έχω κάνει συμφωνία με τις κάργιες του  μη οικοδομήσιμου απέναντι. Τα αφήνω στο τραπέζι και εκείνες έρχονται και τα παίρνουν.

Θυμάμαι τη γιαγιά μου, από το μπαμπά. Κάθε που είχε κρύο ή χιόνιζε, άνοιγε μια χαρτοπετσέτα έβαζε στη μέση μια καθαρή πετρούλα και σκόρπιζε γύρω της ψίχουλα από το ψωμί.

Για τα σπουργίτια, έλεγε. Τώρα που έχει χιόνι δε βγαίνουν τα σκουλήκια.

Τη θυμάμαι μέχρι που πήγα δεκαοχτώ. Εκείνη από τα δεκατρία και μετά δε με θυμόταν. Άρχισε να μπερδεύει το όνομα μου. Με έλεγε με το όνομα του αδερφού μου, του μπαμπά, της μαμάς. Θύμωνα. Μετά δεν είχε ονόματα να μας πει. Μας έλεγε καλέ. Μετά έκαψε το φαγητό κάνα δυο φορές. Θύμωνα πιο πολύ. Μετά η αδερφή της άρχισε να κλειδώνει τις καγκελόπορτες της αυλής. Κρεμόταν από τα κάγκελα και περίμενε το μπαμπά μου να γυρίσει από τα καράβια, ενώ εκείνος στεκόταν πίσω και ρωτούσε ποιον περιμένει. Μετά κλειδώναμε και τις πόρτες του σπιτιού. Ούτε στην αυλή να μη βγει. Μετά καθόταν σε μια καρέκλα ειδικά για εκείνη. Μετά μόνο στο κρεβάτι. Θύμωνα τόσο πολύ.

Ένιωθα δεν θα τη συγχωρήσω ποτέ. Με τάιζε, μου έπλενε τα πόδια, το πρόσωπο. Κάποιος άλλος έκανε τα ίδια για εκείνη. Στα μάτια μου ανεπίτρεπτο. 

Πέντε χρόνια μετά που να αντέξει ό,τι είχε απομείνει από εκείνη ένα απλό κρύωμα.

Έβγαινε να ταΐσει τα σπουργίτια μέσα στο χιόνι! Πώς να μην κρυώσει!

Στα δεκαοκτώ μου και μιλούσα όσο σκληρά και ανόητα μιλάει ένα μικρό παιδί. Μόλις την είδα στο τραπέζι της κουζίνας μόνο κατάφερα να απαντήσω εγωιστικά ώριμα στα μοιρολόγια.

Η γιαγιά μου είναι καλύτερα έτσι. 

Θυμάμαι να τη συγχώρεσα. Κάποια άδεια μεσημέρια όμως νιώθω θυμό ακόμα. Μεγάλο θυμό. Γίνομαι μικρό παιδί, με φαγωμένα γόνατα, ξεραμένα μυξοκλάματα, τα χέρια σφιχτές γροθιές στο πλάι, σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών, κοιτώ με θράσος στον ουρανό τα μάτια της και γκρινιάζω

Γιατί δε με έμαθες πως το κάνεις; Γιατί δε μου το έμαθες και αυτό; Γιατί; Αφού σου είπα δε θέλω να θυμάμαι.