Και να ‘τανε αληθινή μα ευτυχώς δεν είναι. Μα πιο αληθινή δε γίνεται να είναι.
Τη μάζεψα στο ίντερνετ. Και αν ήτανε στο χέρι μου θα την
κατέβαζα τελείως. Στα μάτια τους φθηνή μη γίνει. Την έκρυψα όχι πολύ καλά
ομολογώ, σε ένα φάκελο στην επιφάνεια εργασίας μου, με όνομα pou mou aresoun. Την άφησα εκεί να
σκανδαλίζει τα υπόλοιπα που μου αρέσουν, κάτι χαρωπές χρωματιστές και άλλες
έξυπνες με νόημα φωτογραφίες.
Να τη σκεπάσω ήθελα και αυτή εκεί, να ανακατεύει τα μαλλιά
της με το χώμα, να τεντώνεται, να αναδιπλώνεται, να αιωρείται πάνω από πλάκες
πεζοδρομίου και να μην της φτάνει. Να αλλάζουν οι εποχές, να πέφτουνε τα φύλλα
και πάλι να φορτώνονται τα δέντρα και αυτή εκεί. Κινούμενη ασάλευτη.
 |
| http://www.youtube.com/watch?v=mVCNSZPPr9M |
Που δέρμα να αγγίξεις και να μην καείς; Πώς να μη δεις εκεί
στους αστραγάλους το δέρμα πως ζαρώνει, αυλάκια να χυθείς. Και στο λαιμό τα
κόκαλα, στο στέρνο, πως διαγράφονται με την ανάσα που χει πάρει. Να δέσεις μια
θηλιά και να πνιγείς και εσύ και αυτή.
Γυναίκα και εγώ, με γάμμα το μικρό κοντά της, μα δε μπορώ να
τη ζηλέψω. Ακόμα και αν τα μάτια μου τα στήθη της λιγώνουν δε μπορώ. Μόνο να τη
χαζεύω.
Και κάθε φορά που την κοιτώ κάτι άλλο αντικρίζω και με
γραπώνει και με σέρνει εκεί. Σε όλες τις φορές, δε θα τις κρίνω, που δόθηκα και
μου δωσαν. Απόλυτα, ολοκληρωτικά, έστω για μια στιγμή. Κλεφτά και τίμια, κρυφά
ή φανερά. Και ας μη θυμάμαι πια ονόματα και ας μη θυμούνται το δικό μου.
Μ’ αυτή στα μάτια μου ξεχνώ και δε θα ξεχωρίσω, στάχτες που
μ’ άφησαν ή άφησα. Θα μένει μόνο η φωτιά όπως ανάβει στο κορμί της.
Πυρακτωμένος ο χαλκός, έτοιμος για να λιώσει, εκεί στα κόκκινα αιώνια η τυχερή
θα καίγεται, πίσω από τα κλειστά της βλέφαρα κανέναν να μη νιώθει. Μόνο τον
εαυτό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου