(δε βρίσκω τίτλο)

Τον θυμάται να πλησιάζει σαν μια λευκή σελίδα.

Και όταν την έφτασε η παρουσία του έγινε μια απόλυτη, δηλωτική τελεία.

Τα βλέμματα που ανταμώθηκαν πρώτη φορά γέμισαν θαυμαστικά.

Και όλες οι απαντήσεις χαρίστηκαν στα πόδια του αχρηστεύοντας ερωτηματικά.

Ανάσα κατάφερε να πάρει μόνο σε μια δική του άνω τελεία.

Κανένας χωρισμός λογικός ή παράλογος δεν απαιτήθηκε την ώρα εκείνη και πήγανε χαμένα τόσα κόμματα.

Όσα ήτανε να αναλυθούν είχαν αναλυθεί από πρώτα και ίδια τύχη είχανε οι άνω και κάτω τελείες.

Κανένας διάλογος δε στάθηκε δυνατός, σαν να μιλούσανε μαζί, πάνε κι οι παύλες.

Τίποτα δευτερεύον και επεξηγηματικό, όλα σημαντικά έξω από διπλές παύλες και παρενθέσεις.

Κάθε άγγιγμα να ομολογεί τις ίδιες δύο λέξεις ξανά και ξανά, ειπωμένες ολόκληρες χωρίς ομοιωματικά.

Να θυμίσει κανείς στον άλλο τίποτα δε χρειάστηκε άδικα και τα εισαγωγικά. 

Κάθε φορά που τα θυμάται, είχε να πει και άλλα πολλά μα δεν πρόλαβε να βάλει αστερίσκους.

Όταν την άφησε η απουσία του έγινε μαχαίρια αποσιωπητικά.

Και τον θυμάται να φεύγει σαν μια λευκή σελίδα που δεν θα γραφτεί ποτέ ξανά.