cafe racer

Ένα ποστ για όσο κρατήσει ένα τραγούδι. Αυτό το τραγούδι.

Να ξεκινήσεις με κεφαλαίο και να προλάβεις να βάλεις την τελευταία σου τελεία. Σε 5,29 ακριβώς χωρίς τις διαφημίσεις του youtube. Και αν δεν τα καταφέρεις, θα σου τραβήξουν τη σελίδα από μπροστά σου. Δεν θα προλάβεις να ολοκληρώσεις την τελευταία σου λέξη και η μύτη θα γράψει μια άτσαλη τρεμάμενη γραμμή, που θα συνεχίσει πάνω στο τραπέζι μέχρι να σηκώσεις τα μάτια να δεις ποιος τράβηξε τη σελίδα.

Και θα έχεις χάσει. Και η εικόνα σου θα είναι σαν του διψασμένου που σαν έκανε να βάλει το ποτήρι με το νερό στο στόμα ένα χέρι το πήρε και το σκόρπισε στο πάτωμα. Και ενώ εντοπίζεις το δεξί σου χέρι, αδυνατείς να βρεις το αριστερό.

Έχεις 5,29 και διαπιστώνεις ότι δεν ξέρεις για τι ήθελες να γράψεις. Και σου έρχεται το μονάκριβο που έχασες, το μοναδικό που δεν ξέχασες. Απλώνεις το αριστερό χέρι να χαιδέψεις το σημάδι στην πλάτη. Και πριν ανακουφίσεις τη φαγούρα διαπιστώνεις ότι το τραγούδι τελειώνει, παίρνεις το αριστερό χέρι από την πλάτη και αρπάζεις τη μισογραμμένη σελίδα και την τραβάς ενώ το δεξί κοιτά ξαφνιασμένο.

Στο 5,28 το μισό σου που φτιάχνει και το μισό σου που χαλάει.

Νομίζω έχασα.