παιχνίδι με κλεμμένες λέξεις

Δεν έχεις ασύρματο; Από αυτό με το καλώδιο μου μιλάς; Μ΄αυτό θα σε πνίξω.

Πνίγηκε, έβηξε και γέλασε. Όλα μαζί και αυθόρμητα.

Γελάς; Θα σε γαμήσω. Και δεν εννοώ το κορμί σου. Θα σου γαμήσω το μυαλό. Μην πεις ότι δε στο είπα.

Ανάσανε. Κοφτά. Όσο μπορούσε αθόρυβα. Μην ακουστεί.

Μην παλεύεις να μην ακουστείς. Σε έχω εικόνα. Έχεις πάλι τα πόδια πάνω στην τραπεζαρία. Ανοιχτά λυγισμένα. Δεν θα σου έρθει από την τραπεζαρία, μην το περιμένεις από εκεί μωρό μου.

Είχε ήδη κλείσει τα πόδια και τα κατέβαζε αργά. Την ώρα που ακουμπούσε τις ξυπόλυτες πατούσες στο πλακάκι της ψιθύρισε.

Ακούω τις μύτες των ποδιών σου να αγγίζουν το παγωμένο πλακάκι. Πρώτα τα ακροδάχτυλα και τώρα αργά νιώθω το κρύο να απλώνεται σε ολόκληρο το πέλμα σου.

Πετάχτηκε όρθια.

Μη σηκώνεσαι, δεν άρχισα ακόμα. Είπα κάτσε.

Κοίταξε τα πόδια της και κάθησε. Σφραγισμένα τα μπούτια κράτησαν το αριστερό χέρι ανάμεσα τους, το κεφάλι κάτω, η πλάτη είχε καμπουριάσει και το ακουστικό κολλημένο στο αυτί.

Έλα τώρα, μην κάνεις σαν να σε μάλωσα. Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Θα μου λες λέξεις και εγώ θα φτιάχνω ποιηματάκια. Έχεις πέντε λέξεις.

Ούτε λέξη, ούτε γράμμα, ούτε ανάσα.

Λέγε. Είπα λέγε. Πέντε λέξεις.

Λέξεις. Κατάπιε.

Στέκω από μακριά και φτύνω λέξεις, στο τέλος θα σε φτάσω και δεν θα το αντέξεις.

Τραπέζι. Άπλωσε την παλάμη και ίδρωσε το τραπέζι.

Δεν έχω άλλες αντοχές για κάτω απ' τo τραπέζι και εσύ να λες «αυτός ακόμα παίζει».

Δάχτυλα. Και τράβηξε τα ακροδάχτυλα της αφήνοντας υγρό αποτύπωμα.

Τα δάχτυλα, αυτά θα σου κρατήσω, όλα τα άλλα κράτα τα εσύ, δε θα μιλήσω.

Ανασαίνω, και πιο ψέματα ποτέ δεν είχε πει.

Δεν ανασαίνεις και ψέματα μη λες, σε βλέπω, δεν έχω άλλες αντοχές.    

Φτάνει. Και απομάκρυνε το ακουστικό από το αυτί.

Και αν νομίζεις ότι φτάνει, ποτέ, ποτέ δεν έφτασε, ποτέ δε φτάνει.

Και έκλεισε το τηλέφωνο.