όλα καλά

Εδώ είχαμε σταματήσει για να βγάλουμε φωτογραφία θυμάσαι; Ή περίπου εδώ. Όλα ίδια ήταν πάνω κάτω.

Όλα τα ίδια είναι. Εκτός από εσένα. Εσύ κάθε φορά είσαι άλλη.

Τρομάρα μου, εκτός από εμένα.

Ψέματα να λες μόνο στον εαυτό σου, σε εμένα ποτέ. Εσύ ξέρεις πότε σου λες ψέματα. Εγώ δεν ξέρω, μπορείς να με ξεγελάσεις. Γι αυτό να μου λες μόνο την αλήθεια.

Σε εμένα ψέματα. Σε όλους τους άλλους ότι αλήθεια ήθελα εγώ να ακούσουν. Σε εμένα όμως ψέματα.

Η μάνα σου σε γέννησε για να πληγώνεις κόσμο.

Ατάκα που μετράει τα μισά μου χρόνια σχεδόν. Να τη βάλω με μία ακόμα που θα την έγραφα, αλλά ντρέπομαι το επίθετο που μου κοτσάρανε γιατί είναι λίγο και μου χρειαζόταν κάτι παραπάνω από αυτό για να με χαρακτηρίσει.

Κρυώνεις; Γιατί κρύβεις το πρόσωπό σου στο ζιβάγκο. Κρύβεσαι; Από εμένα;

Από εμένα. Μια τρύπα να ανοίξω με τα χέρια μου να χώσω τη μούρη μου. Να μη με βλέπω. Να στρουθοκαμηλίσω. Και να σκεπάσω και όλους τους ανθρώπινους καθρέφτες μου. Να μην αντικρίζω ότι έχω καταστρέψει. Να μείνω ήσυχη στο βόλεμα ότι τα έκαναν άλλοι αντί για εμένα, άλλοι για τους ίδιους.

Έχεις όμορφα δάχτυλα. Τα χέρια σου ότι κάνουν το κάνουν καλά.

Έλεγε η δασκάλα του πιάνου και νομίζω ότι τελικά το λου ήτανε κου.  Και έπρεπε να λέει για όλα μου, όχι μόνο για τα χέρια μου.

Τίποτα δε μπορώ να κρατήσω όρθιο. Σιγά μην τα κατάφερνα με αυτό εδώ το μπλογκ.

Και όλα καλά θα λέω ότι είναι. Όλα καλά.