τραγουδάκι

Κάθε φορά που αναγκάζομαι να γράψω ή καλύτερα κάθε φορά που αναγκάζομαι να κακοποιήσω λέξεις, πριν καν ανοίξω το word, έχω διαλέξει ή καλύτερα με έχει διαλέξει ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Το έχω και παίζει ξανά και ξανά, σαν χαλί σε ραδιοφωνική εκπομπή, μέχρι να πατήσω το Χ και αποθηκεύσω τις αλλαγές.

Σήμερα μου έμεινε το τραγουδάκι. Κοίταξα καλά καλά το «να αποθηκευτούν οι αλλαγές» και επέλεξα το «όχι». Για λίγο έμεινα να κοιτώ το γκρι του word χωρίς τη λευκή σελίδα μπροστά, αγκαλιά με τις μουτζούρες μου. Έτσι και αλλιώς ό,τι ορνιθοσκαλίσματα και αν έκανα σήμερα, ένα χρώμα μου είχε μείνει για το μολύβι μου. Μαύρο.

Ίσως καμιά φορά χρειάζεται να πατάμε το «όχι» αντί για το αναβλητικό «άκυρο». Ίσως οι άλλοι να μη χρειάζεται πάντα να διαβάζουν αυτά που έχουμε να γράψουμε, όσο μεγάλη και αν είναι η ανάγκη μας. Ίσως καλύτερα να μένει κανένα τραγουδάκι μόνο που και που.

  

She came one morning with a smile

But deep inside she didn’t smile

She asked for nothing when she came

And I know God I could love her easily 

 http://www.youtube.com/watch?v=ZhXUb8-6luY