Δι Άρλεκιν Πάροντι ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, του Δημήτρη Γκιούλου

Γέλα και λίγο, μου έγραψε μουντζουρώνοντας την πρώτη σελίδα μετά το εξώφυλλο. Παρωδία είναι η φάση. Και χαμογέλασα. Δύο σελίδες μετά μου κόπηκε.

Σε αυτούς που είναι εδώ,

αλλά πιο πολύ σ’ αυτούς που λείπουν.

Κάθε ένας από εμάς έχει να χρεώσει στον εαυτό του μια «φυγή» και δικαιωματικά να οικειοποιηθεί αυτό το πιο πολύ.

Μέχρι την τελευταία σελίδα είχα χαμογελάσει πονηρά, είχα γελάσει αυθόρμητα, είχα θυμώσει συνειδητά, είχα συγκινηθεί και προσπάθησα να το κρύψω. Είχα αγανακτήσει ασυνείδητα και τελικά το ευχαριστήθηκα ενσυνειδητότατα. Ήθελα να έχω γάλα να φτιάξω μια κρέμα Γιώτης να την πνίξω στη μπανιέρα. Ήθελα να έχω ένα τρένο ακριβώς στις 3.22 να το αφήσω να φύγει χωρίς εμένα μέσα.

Οι ήρωές του έχουν την ικανότητα να χάνονται από τους ίδιους τους εαυτούς τους. Να βάζουν φωτιά στο μέσα τους μαζί με το έξω τους. Δεν τα έχω βάλει σε σειρά όμως. Στιγμές νιώθω ότι πυρπολούν το έξω τους και κοιτώντας το να καίγεται, βάζουν φωτιά και στο μέσα τους. Άλλες φορές νομίζω το αντίθετο. Στις φλόγες το μέσα και το έξω ακολουθεί σαν φυσική κατάληξη.

Σε όλα τα διηγήματα είμαι σίγουρη ότι ο ήρωας είναι ο ίδιος. Και θέλω να τον αρπάξω από το λαιμό να τον ρωτήσω πότε τα έκανε όλα αυτά, χθες, προχθές, πόσα χρόνια πριν, αύριο και τέλος πάντων πως διάολο καταφέρνει να ανασταίνεται και να κάνει τα ίδια κάθε φορά.

Μια φάτνη τα Χριστούγεννα που γίνεται όμορφη όταν παίρνει φωτιά. Ο Κρίσογλου, ο μεγάλος του έρωτας και μια φάρμα με καγκουρό. Μια σκιά στις αποβάθρες. Ένας φωτογράφος κλειδωμένος στα κλικ των άλλων. Ένας αυτόχειρας και το κομμάτι που λείπει. Ένας συγγραφές, μια νοσοκόμα, ακόμα ένας συγγραφέας και κανένα happy end.

Καταστάσεις παρωδίες. Πιο αληθινές και πιο δικές σου από οποιεσδήποτε άλλες. Δεν έχεις να μπερδευτείς. Όλα απλά. Ξεκάθαρα. Οι λέξεις, οι προτάσεις τα νοήματα. Πρόσεξε μόνο μην σκοντάψεις στον ίδιο σου τον εαυτό. Αλλά πίστεψέ με, αυτό το μπουρδούκλωμα το χρειάζεσαι μπας και ξυπνήσεις. 

(το Δημήτρη τον βρίσκετε και εδώ fake plastic android)