δικαιολογίες για να μαθαίνω

Έχω κάτι αϋπνίες που αξίζουν. Στο ελάχιστο φως τα μάτια μου διαβάζουν χρώματα, ξαπλωμένα δίπλα από το μαξιλάρι μου.

Κάποια πράγματα θα σε βρουν όπου και αν είπες ότι πας. Κάποια άλλα δεν θα σε βρουν ποτέ ακόμα και αν πέρασες ή στάθηκες μπροστά τους για μια ολόκληρη από τις ζωές σου. Είτε γιατί δεν θες εσύ, είτε γιατί αυτά δεν θέλουν, είτε για έτσι.

Η μουσική θα σε βρίσκει πάντα. Οι λέξεις θα σε βρίσκουν. Και ας λένε ότι οι λέξεις μας κάποτε θα τελειώσουν, οι λέξεις μας θα λήξουν. Οι δικές μας, ναι. Των άλλων για εμάς, ποτέ.

Σκέφτεται κάποια που της αρέσουν οι δικαιολογίες. Σκέφτομαι ότι και εμένα μου αρέσουν. Πάντα είχα τους λόγους, μα όσο δεν έβρισκα τις δικαιολογίες μου έμενα εκεί που ήμουν. Εκεί, εδώ, τα μπέρδεψα και αυτά, όπως τόσα άλλα. Είναι και κάποιοι που άλλαξαν τρόπους με τόπους, εξίσωσαν χώρους και χρόνους, έφτιαξαν χώρες, τα εδώ και τα εκεί μου, μια δεν πιάνουν. Εγώ όμως τα μπέρδεψα, φτιάχνοντας δικαιολογίες μη δω αυτούς που στάθηκαν ή πέρασαν μπροστά μου.

Πριν δύο τρία ποστ μου άφησαν αυτό το σχόλιο: πάντα τόσο άδεια ήσουν; Ίσως. Και που θες να ξέρω. Όμως έτσι γεμίζουμε. Όταν διαπιστώνουμε τα κενά μας. Τίποτα δε μπορεί να σε γεμίσει πιο σωστά από το κενό που αναγνώρισες. Αυτό που δεν προσπάθησες να μπουκώσεις όπως όπως, παρά το άφησες να αδειάσει εντελώς και ύστερα να φύγει. Και όχι να φύγει ακριβώς, μα να χαθεί, να ξεθωριάσει, να κάνει πως δεν ήτανε ποτέ.

Και διαπιστώνω πως κουμπί δεν έχω. Αυτό που το πατάς να αλλάξεις αυτό :( ή έστω αυτό :/ σε αυτό :). Μια παρένθεση γίναμε. Ανοιχτή ή κλειστή. Στο άνοιγμα γινόμαστε θλιμμένο προσωπάκι. Στο κλείσιμο χαμογελάμε. Πιο ασφαλές το γέλιο σε κλεισμένο εαυτό. Γιατί δεν ξέρουμε να αδειάζουμε.

Άδειασα με 162 σελίδες, βάλε και τις κενές  μπροστά και πίσω, εξώφυλλο, οπισθόφυλλο, τα περιεχόμενα και κάτι ψιλά σημαντικά. Άδειασα. Και κάθε λέξη που με διάβαζε με άκουγε αυτό

Εμμονική η κάθε λέξη, εμμονική και η κάθε νότα.

Ξεγελάσαμε το μέσα μας και χωθήκαμε σε ζωές που ούτε για αστείο δεν θα αντέχαμε, μόνο για να πούμε ότι το νιώσαμε και αυτό. Ψάχναμε να καρφώσουμε παράσημα, σημάδια που κουβαλούσαμε μέχρι που ένα πρωί λουστήκαμε κρύους ιδρώτες που δεν τα βρήκαμε εκεί που τα θυμόμασταν την προηγούμενη, μα τελικά γυρίσαμε πλευρό και κοιμηθήκαμε ξανά πιο ήσυχοι από ποτέ.

Έχω μέσα μου κάτι γλυκό. Πολύ γλυκό. Ψάχνω να κάνω όμορφο τόπο τον τρόπο μου και χώρο το χρόνο μου.

Δεν ξέρω τι θέλω να πω. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι προσπαθώ να πω.

Μάλλον μαθαίνω να αδειάζω. Και είναι ωραία.